Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 398

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 398
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
398
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
6
DE OLIJFTAK .
i ^—— i - i —^—■'■^■^ g
woordde hij , » na al hetgeen gij om mijnentwil hebt geleden ?»
// En toch ,» vervolgde de ander , » is er iets dat niet goed is .»
«■ Ge doet mij schrikken , Nugent ."
« Schrikken — waardoor f »
« Door de vraag die ge zos even aan Lueilla hebt gedaan ."
" Gij zoowel als zij zult mij weldra begrijpen ."
Terwijl deze woorden tusschen de broeders werden gewisseld , hield ik ' t oog op Lueilla gevestigd . Zij had langzaam het hoofd omgedraaid naar de nieuwe plek waar Oscar zich bevond . Geen andere beweging behalve deze liet zich bij haar waarnemen . Geen woord van hetgeen de beide mannen tot elkander zeiden , scheen haar ter oore te komen . Naar ' t scheen had zij niets gehoord sedert Nugent voor ' t eerst den twijfel in haar had doen opkomen of zij wel haar leven lang blind zou blijven .
" Spreek een woord tot haar ," zeide ik . // Laat haar om Godswil nu niet langer in twijfel .
Nugent volgde mijn raad en zeide : " Ge hebt wel reden gehad om op mij verbolgen te zijn , Lueilla . Laat ik u nu , als ik kan , reden geven om mij dankbaar te zijn . Toen ik in New-York was , maakte ik kennis met een Duitsohea chirurgijn die zich in Amerika een naam en fortuin had verworven door zijn kundigheid in de be-handeling ( behandeling ) van oogziekten . Hij was vooral goed geslaagd in ' t genezen van gevallen van blindheid die reeds door andere geneesheeren als hopeloos waren verklaard . Ik sprak met hem over u . Hij kon natuurlijk niets met zekerheid zeggen , zoo lang hij uw oogen niet had onder-zocht ( onderzocht ) . Al wat hij doen kon , was mij zijn diensten aan te bieden , zoodra hij naar Engeland zou zijn gekomen . En ik Lueilla , wil niet aannemen , dat gij levenslang blind zult blijven , totdat deze kundige man niet meer hoop geeft dan alle Engelsehe chirurgijns . Indien er ook slechts de minste kans bestaat dat uw gezicht kan worden hersteld , zoo ben ik overtuigd dat zijn hand de eenige is , die u kan genezen . Hij is nu in Engeland aange-komen ( aangekomen ) . Het behoeft u slechts een woord te kosten — en ik zal hem naar Dimchurch laten komen ."
Zij hief langzaam haar handen naar haar hoofd op , en hield het vast alsof zij haar zinnen bij elkander wilde houden . Haar kleur verwisselde van bleek tot rood — van rood tot bleek . Zij loosde een lange , diepe , zware zucht — en liet , van den schok hersteld , haar handen zakken . De verandering die nu plaats greep , werd door ons drieën in ademlooze spanning waargenomen , ' t " Was een schoon gezicht , maar tevens een akelig gezicht haar zoo te zien . Een stomme verrukking van hoop verheer-lijkte ( verheerlijkte ) haar gelaat ; een hemelsche glimlach speelde om haar mond . Zij'bevond zich in ons midden en toch zoo ver van ons verwijderd . In het stille avondrood , dat door het venster haar bescheen , stond zij daar in ver-rukking ( verrukking ) verzonken — als een zwijgend wezen uit andere sferen tot ons afgedaald ! Het eene oogenblik sleepte zij mij in bewondering weg , en't andere oogenblik boezemde zij mij vrees in . Beide mannen gevoelden het insgelijks . Beiden wenkten mij haar ' t eerst aan te spreken .
Ik trad eenige stappen vooruit . Ik trachtte met mij zelve eens te w y orden wat ik haar zou zeggen , ' t Mocht niet baten . Ik kon niet spreken , veel minder denken . Ik kon haar alleen aanstaren en in zenuwachtige opge-wondenheid ( opgewondenheid ) zeggen :
" Lueilla !"
Zij keerde tot de wereld terug — zij keerde terug tot ons — met een flauwe kreet en een vluehtigen blos op haar gelaat . Zij wendde zich naar de plaats van waar ik had gesproken , en fluisterde :
" Kom !"
In een oogwenk had ik haar in mijn armen gesloten . Zij liet haar hoofd tegen mijn borst rusten ; zonder een enkel woord te spreken waren wij verzoend , en vrien-dinnen ( vriendinnen ) en zusters zooals voorheen .
// Ben ik flauw gevallen ? Heb ik geslapen ? zeide zij tot mij met zachte onvaste stem . // Ben ik zoo even pas ontwaakt ? Ben ik hier op Bruinheuvel ?// Eensklaps hief zij ' t hoofd op en zeide : -/ Nugent ! Zijt gij hier ?//
" Ja ."
Zij maakte zich zacht uit mijne omhelzing los en trad naar Nugent toe .
" Hebt gij mij zoo even toegesproken ? Waart gij ' t die den twijfel bij mij deedt opkomen , of ik werkelijk ge-doemd ( gedoemd ) zou zijn om mijn leven lang blind te blijven ? Ik heb immers niet gedroomd ? Gij hebt toch immers gezegd dat de man hier zou komen , en dat de tijd niet meer ver af was ? Haar stem werd eensklaps krachtiger , toen zij er bijvoegde : " De man die mij wellicht zal ge-nezen ( genezen ) ! de tyd waarop ik zal kunnen zien !"
" Dat heb ik gezegd , Lueilla . En dat meende ik ook , Lueilla .//
" Oscar ! Oscar !! Oscar !!! "
Ik trad vooruit om haar tot hem te geleiden ; doch op ' t oogenblik dat ik haar hand vatte tikte Nugent mij op den schouder en wees naar Oscar . Hij stond voor den spiegel — met eene uitdrukking van wanhoop die ik nog in mijn verbeelding voor mij zie terwijl ik deze regels schrijf — hij stond vlak voor den spiegel , en staarde zwijgend naar de afzichtelijke weerkaatsing van zijn gelaat . Door medelijden bewogen , aarzelde ik haar tot hem te brengen . Zij stapte alleen met uitgestrekte hand door ' t vertrek en raakte zijn schouder aan . De weerkaatsing van haar lief gelaat vertoonde zich boven het zijne in den spiegel . Zij boog zich over hem heen , met haar beide handen op zijn schouders geleund , en zeide : " De tijd zal komen , lieveling , waarop ik u zal kunnen zien ."
Met een kreet van vreugde , drukte zij haar gelaat tegen het zijne en kuste hem op ' t voorhoofd . Toen zij hem losliet liet hij zijn hoofd op de borst zakken : hij bedekte zijn gelaat met beide handen en onderdrukte voor ' t oogenblik allen uiterlijken schijn van de smart die hem folterde . Ik trok haar schielijk van hem weg vóór dat zij met haar vlugheid van gevoel had kunnen ontdekken dat er iets gaande was dat niet goed was . Zij bood echter weerstand en vroeg mij op aehterdoeh-tigen ( aehterdoeh-tigen ) toon :» Waarom trekt ge mij van hem weg ?'/
Wat kon ik zeggen ? Ik was ten einde raad .
Zij herhaalde de vraag . De Fortuin was ons ditmaal gunstig . Juist ter rechter tijd werd er aan de deur geklopt , terwijl zij zich van mij wilde losrukken en miju verontschuldiging was gevonden ." Omdat er iemand komt ," zeide ik . Terwijl ik dit zeide kwam de knecht binnen met een brief van de pastorij .
( Wordt vervolgd .)
-^ D^y^>^^L >
EEN LEVENSDOEL ,
( Oorspronkelijke novelle .)
DOOR
Mej . F . DE HARTOG .
( SM .) —»***- -*«— ( - )
Tot dusverre had Helena bewegingloos alles aange-hoord ( aangehoord ) . Heeds de eerste zinspeling op Victors oneerlijk spel had haar als ' t ware verlamd , en nu toen ze wist , dat die man , die daar zat met de levendigste blijken van hartstocht % n woede op het gelaat , die met zijn eigen mond vertelde dat hij hét hart barer moeder ge-broken ( gebroken ) had , haar vader was , . toen geloofde ze krank-zinnig ( krankzinnig ) te zullen worden . En toch toen ze onder zijn verhaal de sprekendste bewijzen van berouw meende te herkennen , had ze gaarne naar binnen gestormd , hare armen uitgebreid en uitgeroepen : // Vader , dat kind waarnaar ge vruchteloos gezocht hebt , ben ik ; ga voor-taan ( voortaan ) met mij door de wereld en laat die heillooze kaarten voor altijd achter u .// Doch de woorden bestierven haar op de lippen , toen ze het geladen pistool op haar vader gericht zag . Wel had hij zwaar gezondigd jegens hare moeder en in de levcnskelk barer eigene jeugd , bij de ontdekking van zijn wangedrag , de eerste bittere droppels gemengd ; toch beving een naamlooze angst haar bij
hetgeen ze zag . Sprakeloos stormde zij naar binnen om zich tusschen de twee mannen te werpen . Op hetzelfde oogenblik was Werner , door Victors bedreiging tot het uiterste gedreven , weer naar hem toegetreden . " Ellen-deling ( Ellendeling ) !" riep hij , " dus waart ge op uwe ontmaskering voorbereid , en wildet ge den getuige van uw bedrog uit den weg ruimen . Dat zal echter niet gebeuren . Ik beveel u dat wapen neer te leggen .» Met deze woorden greep hij de hand waarin Victor het wapen hield . Reeds had hij hem het bijna ontwrongen , toen Victor een wan-hopigen ( wan-hopigen ) ruk deed om het weer meester te worden . Door deze beweging ging plotseling de haan over , het schot knalde , en een doordrongende kreet ontsnapte uit Heiena's mond . Toen de rookwolk opgetrokken was , stond ze zwijgend tegenover haar vader ; aan hare voeten lag Victor , wien het noodlottige schot doodelijk getroffen had . Een oogenblik slechts sloeg ze hare blikken op het verminkte gelaat , dat stuiptrekkend op den grond lag . Op eens hervatte ze hare tegenwoordigheid van geest .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het