Roelof Warrink werd in mei 1917 geboren te Nieuw-Weerdinge in Drenthe waar zijn vader schoenmaker was in het gebied met de straatarme veenkoloniën. De armoedige omstandigheden van de veenarbeiders noodzaakte het gezin Warrink zich elders te vestigen. Het gezin Warrink verhuisde in 1924, Roelof was toen 6 jaar, met zijn ouders naar Zuid-Limburg, waar zijn vader als schoenmaker, na een overigens eerst moeizame start, een goede boterham kon verdienen bij de snel groeiende mijnen.
Roelof is via allerlei kronkelwegen aan de kost gekomen, als fietsenmaker, schoorsteenveger, paardenknecht, mijnwerker, huisschilder en souvenirhandelaar. Via avondstudie ontwikkelde hij zich en werd uiteindelijk administrateur-woningbeheerder van de Woningbouw Vereniging 'Glück Auf' in Heerlen, waar hij tot zijn pensionering bleef werken. Met zijn vrouw woont hij sinds 1970 in zijn zelf gebouwde woning, net over de grens in Sippenaeken, gemeente Plombières, in België.

De kunstenaar Roelof Warrink is een autodidact. Eerst op zijn 70e is hij zich met hart en ziel op het maken van getekende boeken gaan werpen. Als kind zat het tekenen hem echter al in het bloed. Om zijn techniek te verbeteren heeft hij cursussen tekenen en schilderen gevolgd. Later gaf hij voor zijn plezier zelf nog les aan huis. In zijn werk is een duidelijke liefde voor de natuur aanwezig en weet hij de schoonheid van het landschap en vooral het detail daarin, op een warme, menselijke en pretentieloze wijze weer te geven. Hij tekent naar de natuur, al behoudt hij zich de kunstenaarsvrijheid voor, weg te laten wat in zijn ogen het beeld verstoort.

Roelof Warrink is inmiddels 90 jaar jong, want een jeugdige uitstraling heeft hij. Daarbij wordt hij gesteund door zijn vrouw Klaasje, zijn steun en toeverlaat èn inspiratiebron. Hij is in de loop der jaren verknocht geraakt aan de grond waar hij woont in zijn zelf gebouwde huis en zeer gehecht aan de bewoners en de prachtige natuur van het Belgische dorp Sippenaeken en haar omgeving.
Toch staat hij met beide benen op de grond. Dat blijkt uit een krantenbericht in het Limburgs Dagblad waarin hij stelt: "Ik heb nu eenmaal niet veel tijd meer". Die nuchtere Drentse ? constatering was mede debet aan zijn in overleg met vrouw en kinderen genomen besluit, zijn gehele oeuvre in een openbare verzameling onder te brengen. De fijne tijd, die hij in de Betuwe èn bij de in Tiel woonachtige goede kennis van de familie, Petra Werkman heeft kunnen doorbrengen, tijdens het vervaardigen van zijn boek over de Betuwe, heeft daar ook in meegespeeld. Overigens zonder alle andere streken waar hij gewerkt heeft te kort te willen doen. Of, zoals hij het bij de overdracht zelf stelde: "Ik ben ook maar een gewoon mens en ik vind het prettig te weten, dat mijn werk, dat ik met hart en ziel gemaakt heb, nu als monument voor mijzelf goed bewaard blijft voor het nageslacht".