Archieven

Uw zoekacties: Humoristisch Weekblad, 1875-12-25; p. 2

Mijn Studiezaal (inloggen)

Humoristisch Weekblad

1 records

HMBL_1875 Humoristisch Weekblad

Delen

Doorsturen per email

Delen via Facebook

Delen via X (Twitter)

Printen

Duurzaam webadres

Mijn Studiezaal

Favoriet of een notitie maken

Stel een vraag of plaats een opmerking op de tijdlijn

Reageren

Stuur een reactie naar Regionaal Archief Rivierenland

Humoristisch Weekblad, 1875-12-25; p. 2

Naam tijdschrift:

Humoristisch Weekblad

Pagina:

Datum:

1875-12-25

Jaargang:

1875

Is onderdeel van:

18751225 Humoristisch Weekblad

PAG. 410.
HUMORISTISCH WEEKBLAD.
galmen, maar allengs wordt het geluid zwakker en zwakker; alles luistert in koortsachtige spanning, slechts de oude heer op de voorste rij banken hoort er niets van; hij is zalig ingedommeld! Zijne naast hem zittende vrouw met haar zwart-grijs rococo-mutsje kan niet nalaten hem met haar waaier een veelbeteekenden stoot in de zijde te geven, zoodat hij verschrikt oprijst als had hij te middernacht alarm hooren slaan. Onverschillig als ware er niets gebeurd kijkt hij thans, zijn borsteligen knevel opstrijkende naar de estrade.
Juffrouw Berghuis is juist gereed en wil tot de menigte afdalen, die nu als op een gegeven teeken in een donderend applaudissement los barst — zij moet blijven en opnieuw beginnen.
Een kolossale bouquet van een halven meter middellijn is het gewone loon voor hare kunst; zij neemt het blozende aan en dankt terwijl zij afgaat, links en rechts allerliefste kushandjes werpende.
Zonder zich te bekommeren om de late bijval van den sluimerende wordt een kastje binnengebracht; de tombola¬ machine ! De prijzen liggen in de naaste zaal: een zilveren servetband, een bloemvaas, een Noordsch landschap met olijfgroene berger; en een eigeele maan, en eindelijk het onvermijdelijke waschtafeltje met het rood gebloemde porce- lijnen servies.
De trekking begint. — sNommer 90 !" klinkt het.
jAmbe!" roept een voorbarig, verwaanden schreeuwerig kereltje van 17 jaren, een van die mispunten, die men in kleine steden bij massas vindt.
»Wel neen!" roept een ander, shet eerste nommer is pas getrokken !"
In een oude vrijster met veel geld wordt weder het be¬ kende en onfatsoenlijke spreekwoord van den duivel beves¬ tigd, dat dikwijls wordt toegepast op hen die veel hebben en steeds meer krijgen. Zij won drie prijzen achter elkan¬ der, waarop het gezelschap zich verplicht achtte allerlei glossen te fabriceeren, die eerst eindigen met de overgave van het waschtafeltje aan de gelukkige winster.
Zoo stelde Bol zich den avond in het Casino voor , en het bal dat na afloop van het programma gewoonlijk volgde onder directie van den langen, schralen stads-apotheker, was niet in staat hem te bewegen dien avond naar het Casino te doen gaan. In de zaal van de oude scherpschutters doelen: • De drie rooskens" werd wel een .gemaskerd bal gegeven, maar het haperde onzen Bol aan het noodige geld, om dat te bezoeken.
Na al deze overwegingen nam de zich vervelende dokter na het eten zijn toevlucht tot het koffiehuis, doch ook hier kon hij geen rust vinden, maar werd hij er aan herinnerd, dat het een feestdag was; op luidruchtige wijze huldigde het aanwezige Zondagspubliek den rustdag.
Alle couranten en biljarden waren in beslag genomen. De dikke varkensslachter, die slechts op Zon- en feestdagen het koffiehuis bezocht, zat met triomfeerend lachje op een courant, terwijl hij een andere onder den arm hield en intusschen met schoolmeesterachtige pedanterie de Nieuwe Rotterdammer las.
Eindelijk daagde er voor Bol redding uit zijn pijnlijke en vervelende positie: het was den medelijdende »Jan" met zijn blonde cöteletten gelukt een whistpartijtje bij elkander te krijgen, dat tot lang na middernacht zal stand houden wanneer de vervelende Zondag voorbij zal zijn, en de Maandag katterig naar binnen gluurt.
Langzamerhand was het stil geworden in de zalen; slechts
nu en dan hoorde men het geluid van de carambolleerende biljardballen en de stem van den marquer.
Lise, de beeldschoone dochter van den koffiehuishouder, had in den loop van den avond, in een allerliefst toilet zelve plaats genomen bij de buffetlade, en zat daar in een ouderwetschen leuningstoel als een toonbeeld van jeugd en schoonheid. Stil en peinzend keek zij naar de dwarrelende vlokken, terwijl haar schoone hand op het kasboek rustte waarin menigeen diep in het krijt stond. Zij was heden avond in het buffet gekomen om de juffrouw, die anders met de zorg voor de kas belast was , gelegenheid te geven eens uit te gaan en misschien ook wel met het doel om met dokter Bol, voor wien zij zich reeds sedert lang leven¬ dig interesseerde, eenige woorden te kunnen wisselen.
Zij lag thans met het schoone hoofd achterover geleund en keek nu eens naar het venster dan weder naar het speel- tafeltje, waar het ideaal harer droomerijen lustig voort- speelde.
Zijne medespelers lieten hem veel vroeger in den steek dan Bol had gewenscht. Het kleine kapitaaltje, dat hij steeds als bedrijfkapitaal voor zijne speel-operaties bij zich droeg had hij ditmaal bij uitzondering geheel verloren en daardoor was alle kans verkeken om het gemaskerde bal te gaan bezoeken.
Ontevreden over zijn lot staarde hij nu, op een eindje sigaar kauwende, naar buiten. Tot zijn leedwezen moest hij nog vernemen, dat de eigenaar van het koffiehuis, bij wien hij doorloopend crediet had, uit de stad was en eerst den volgenden morgen zou terug komen.
Zoo zat hij nog een wijle te droomen toen de deur der zaal langzaam werd geopend en eenige reizende muziekan- ten binnenkwamen , die zich hier een rijken oogst voorspel¬ den. In een hoek werd spoedig een orchest geïmproviseerd; het waren Zwitzers. Een oude man met grijze haren fun¬ geerde als kapelmeester; de muziek begon. De kinderen der bergen lieten in de kleinsteedsche koffiekamer van ons moerassig land een van die aantrekkelijke nationale liederen weerklinken, die steeds opnieuw weder boeien en verruk¬ ken. Deze muziekanten speelden goed; blijkbaar was het hun geliefkoosde lied. Hun eenvoudig, maar warm spel sleepte mede.
Ook op Bol had de muziek een gunstigen indruk ge¬ maakt , onwillekeurig had hij omgekeken en was niet weinig verrast toen hij de schoone Lise zag.
Zij zag er dan ook allerbekoorlijkst uit. In rijke krullen hingen haar schoone blonde lokken langs haar lief gezicht over de fraai gevormde schouders, en, terwijl ze, ver¬ scholen achter de etalage van eenige gekleurde liqueur- karaffen naar den dokter gluurde, luisterde zij, blijkbaar door de liefelijkste gevoelens overstelpt, naar de muziek. Toen het stuk uit was en het aanwezige publiek door toejui¬ chingen zijne goedkeuring te kennen gaf ging de dokter naar het buffet.
sGoeden avond, juffrouw....!" fluisterend voegde hij er haar naam bij, die als een liefelijke muziek tot haar doordrong.
iO, zijt gij daar, dokter!" zeide zij met een knikje, terwijl een diepen blos haar schoon gelaat overtoog. — sGij hebt tot nu toe gespeeld, niet waar?"'
»Ja helaas — en daarbij verloren!" zeide Bol zuchtende.
»Nu, dan kunt ge u met het oude spreekwoord troosten: ongelukkig in het spel." — — — — — — — — —
»Gelukkig in de liefde! Denkt ge dat, juffrouw Lise?"

Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer

laatste wijziging 07-06-2023

1 gedigitaliseerd