Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1872; p. 120
De Olijftak
beacon
1  records
 
 
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1872; p. 120
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
120
Datum:
1872
Jaargang:
1872
Is onderdeel van:
8
DE O L IJ F T A K .
Bij het zien van zooveel ellende brak u ' t hart . Zoo ging het dag aan dag : de lucht bleef immer betrokken en de vorst naderde , ' s Avonds sprak men in het dorp over niets anders dan over de uhlanen en hunne roof-tochten ( rooftochten ) door het land , met het pistool in den vuist .
Madeleine besteedde sinds haar terugkomst haar tijd met het maken van pluksel en het snijden van strooken oud linnen . Door hoe menige zucht werd haar arbeid echter afgebroken ! Somtijds kwam haar een droevige glim-lach ( glimlach ) op de lippen bij het zien van een of anderen boer , die langs den weg voortschreed met de spade op den schouder en die met een wantrouwenden blik in ' t rond keek , uit vrees dat hij zou worden verrast op de plaats waar hij zijne kostbaarheden begraven had .
Wederom had de post geen brief gebracht . De avond was eevallen en met de schaduwen van den nacht nam de droefenis in ' t hart van Madeleine toe . Hare kleine nichtjes waren naar buiten gegaan , zij zat alleen . Het linnen wat zij bezig was uitterafelen ontviel hare handen en zij drukte het gloeiende voorhoofd tegen de venster-ruiten ( vensterruiten ) . De kamer , waarin zij gezeten was , werd alleen nog verlicht door de vonken die door de asch heen in den haard flikkerden : het werd al donkerder in en rondom haar . Daar wordt plotseling de deur geopend , een man staat op den drempel . De klank van een sabel die tegen ' t huisraad aanslaat , doet Madeleine opspringen en zich omkeeren . Zij slaakt een kreet , zij wankelt : daar treedt de binnengekomene ijlings nader , nog eene seconde en hij ligt aan haar voeten . Die vreugde was te sterk voor haar . Zij legt het bleeke hoofd op zijn schouder neder en weent van aandoening en vreugde . — « God is goed ,» zegt zij eindelijk ! // Gij zijt bij mij , Paul , mijn Paul !... Maar hoe hebt ge bij mij kunnen komen ?//
Met vochtige oogen zag hij naar haar op , ook hij was diep bewogen , Eindelijk vermag hij te spreken : // Houd u bedaard ! niemand mag weten dat ik hier ben geweest ! Ik ben gekomen omdat ik u bemin , maar binnen eenige oogenblikken moet ik u weder verlaten .»
// Zoo spoedig reeds ?» vroeg zij , terwijl zij zich tegen zijn hart drukte .
Paul de Serviez was in den slag van Sedan gewond . Hij had eene schuilplaats weten te bekomen in het huis van armoedige lieden die hem verborgen en verzorgd hadden , meer dan eens op ' t gevaar af dat zij zelf zouden worden gefusilleerd . Hij had zooveel maal geschreven als de gelegenheid toeliet ; geen zijner brieven was echter terecht gekomen . Hij was zelf wanhopend bij de gedachte in welke wanhoop Madeleine verkeeren moest .
Een goeden morgen gelukte het hem te ontsnappen , en in boerenkleederen vermomd , de fransche liniën te bereiken . Teruggekomen haastte hij zich zoo spoedig mogelijk zijn uniform weder aantetrekken .
Een generaal dien hij kende en die een kommando voerde bij de Loiretroepen , voegde hem bij zijnen staf ; » met hem trokken wij , zoo verhaalde hij , een uur geleden , drie of vier mijlen voorbij Villeberquier , en toen kon ik het verlangen niet meer bedwingen u te zien .... De generaal wien ik er over sprak , liet het oogluikend toe . Toch moet ik nog dezen avond op het rapport zijn . Onderweg kon ik misschien nog tijdingen inwinnen . — In galop ben ik hier gekomen , de streek ken ik door en door en nu , — hier ben ik .»
// En verlangt ge dan niet de barones of den graaf of zijne vrouw te zien ?»
// Neen , stellig niet , zij zouden mij terughouden , en mijne krachten zijn al niet sterk genoeg meer in uwe tegen-woordigheid ( tegenwoordigheid ) !»
Hij zag haar aan . Hoe duister het ook was , het fijne profiel van Madeleine teekende zich nog duidelijk af tegen het venster , dat beschenen werd door het laatste schemerlicht .
Hij trok haar aan zijn hart en fluisterde haar toe : // God weet hoe ik u bemin !//
Zij kon zich niet langer bedwingen ; op nieuw moest zij hare tranen den vrijen loop laten . Hij kuste haar op hare handen en op haar lokken .
» Ik zie u weder en toch ween ik ! Maar mijn hart was zoo vol !» fluisterde zij .
Daar sloeg de klok zeven , hij maakte een beweging
om op te staan , Madeleine hield hem tegen : — // Zuil gij terugkomen , Paul ?// vroeg zij .
» God weet het !» was zijn antwoord , maar toen hij haar voelde sidderen , voegde hij er op luchtiger toon bij : // Misschien spoedig , zoodra de oorlog geëindigd zal zijn .»
Nogmaals drukte hij haar aan zijn hart ; de stem van de barones klonk builen de deur . — // Vaarwel !» riep hij uit .
Hij opende het venster en sprong naar buiten . Madeleine viel uitgeput op een stoel neder . Nog een oogenblik en zij hoorde door haar snikken heen den snellen draf van een paard over den harden grond ; het geluid stierf langzaam weg . Zij viel op de knieën , vouwde de handen en bad .
» Is hier niemand !» vroeg Mevrouw de Eleuriaux , die het salon binnentrad .
Met moeite hief Madeleine zich op . — // Zoo , wie is daar !// vroeg de barones naderbij komende . » 0 , zijt gij het , lieveling ? Maar wat doet gij daar zoo alleen bij dat open venster ? Ge zult u nog een verkoudheid op den hals halen , en eene verkoudheid op het land , weet ge , dat is vreeselijk .»
Madeleine sloeg nog een blik in de duisternis en sloot toen het venster . De barones schelde ; het licht werd gebracht en het vuur opgestookt . » Ge zijt waarlijk ook lief ! In die kou het vuur te laten uitgaan !... Maar waaraan denkt gij toch zoo ?//
Mevrouw de Eleuriaux zette zich in een ruimen arm-stoel ( arm-stoel ) neder , schoof naar het vuur toe en , hare voeten tegen het haardijzer zettende , zeide zij : » Kom , speel eens iets voor mij .»
// Terwijl er gevochten wordt ?»
» Men behoeft daarom nog niet zoo treurig te zijn , al is men niet gelukkig ! Maar , ik wil u niet dringen , doe wat ge wilt .»
Madeleine naderde het venster waardoor Paul verdwenen was en verviel in diep gepeins . Yegetende , waar zij was mompelde zij halfluid : » Wie weet !»
« Wie weet wat ?» vroeg de barones .
Madeleine bloosde en zich toen naar de barones keerende , wierp zij zich voor haar op de knieën en zeide ; » Als ge beloven zult niets te zeggen , dan zal ik u alles mededeelen . . . . Daareven is hij hier geweest .»
// Paul ? En is hij vertrokken zonder mij te omhelzen !»
// Gij zoudt hem teruggehouden hebben .»
» Dat is waar . En waar is hij nu ?»
// God weet het ?« antwoordde Madeleine , die hare tranen voelde opwellen .
// Geheel alleen .... bij naeht .... op onbekende wegen ! Heeft hij niet gezegd of hij terug zou komen ?»
» Ja zeker .»
// Morgen ?... spoedig ?»
» Dat is juist het ongeluk : hij weet het niet .» Er werd geklopt , een knecht diende den priester aan .
» 0 , zei de barones , ik weet waarvoor hij komt ... het is om mij gereed te maken ... Men kan niet weten wat er gebeurt ; het zal wellicht niet lang duren ....»
En voor dat Madeleine had kunnen antwoorden had de barones de kamer verlaten . De avond werd verder treurig doorgebracht ; geest en lichaam waren beiden vermoeid en bij de minste beweging die buiten gehoord werd , trilde men . Hoorde men daar geen geweerscho-ten ( geweerschoten ) in de verte ? Zou men niet plotseling worden op-geschrikt ( opgeschrikt ) door de komst van troepen die op verkenning uit waren ? En wat zou hun aller lot zijn , als de nabu-rige ( naburige ) bosschen eens het tooneel van den strijd zouden worden ? Niettegenstaande al die bekommeringen sloot de vermoeienis aller oog . Madeleine echter , alleen in de eenzaamheid van haar kleine kamer , kon den slaap niet vatten ; ' t was Paul die haar steeds voor oogen zweefde en ' t was alsof zij nog de aanraking voelde van den met zijde gevoerden pelsmantel . { Wordt vervolgd ?)
CORRESPONDENTIE .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer