Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 43
De Olijftak
beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 43
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
43
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
3
onzen reeds tot den dood voorbereiden Bremer ; vatte hem met krachtige armen op en droeg hem naar het vuur ; druppelde hem een weinig brandewijn over de lippen , en toen hij even de oogen opende , deed hij hem overeind zitten , om hem eene versterkenden soep te kunnen toedienen .
Toen de doodmoede jongeling de als heilzame medicijn werkende kracht van den brandewijn en den gloed van het houtvuur voelde , terwijl klanken van zijn geliefd platduitsch zijn oor bereikten , ontwaakte het jeugdige leven weder met vernieuwde krachten . Wel is waar liad de goede Holsteiner geen tijd om lang met hem te blijven voortpraten , doch maakte hem met zijn naam en geboorte-land ( geboorteland ) bekend .
De Bremer zorgde nu voor het vuur , en de edele redder verbond , verkwikte , leidde er heen wat nog leven had en was onvermoeid voor de lijdenden in de weer . Eindelijk was vleesch en soep gereed en nu deelde hij uit zonder aan zich zelven te denken , en vergenoegde zich met ' t geen er over bleef .
Intusschen waren voor vele te hulp gekomenen levens-kracht ( levenskracht ) en moed teruggekeerd en tot deze behoorde ook onze jonge Bremer . De avond viel nu spoedig in , en wijl het ver lichtverspreidend vuur gevaarlijker zou worden dan over dag de rook geweest was , moest men opbreken . De meesten waren zoo ver hersteld , dat zij gaan konden en hun redder volgen , die ieder nog een stuk van het gekookte vleesch mede gaf . Slechts de Bremer voelde zich nog niet sterk genoeg om den tocht te vervolgen .
// Zet u op mijn rug ,» zcide hem de krachtige Hol-steiner ( Holsteiner ) , » ik zal u dragen . Gij zijt mijn landsman , ik verlaat u niet .» Eerst droeg hij hem een poos , vervol-gens ( vervolgens ) verzocht hij hem , te beproeven om zelf te loopen , en dit slaagde vrij wel ; allengs viel het gaan hem minder moeielijk , zoodat men zelfs , zonder zich op te houden , voortschreed , en tot hun geluk ging de nacht zonder aanvallen der Kozakken voorbij .
Hoe langzaam ook , kwamen zij toch verder . Des morgens zagen zij een woud , en daarheen richtten zij nu kunne schreden .
Wederom legde de redder , zooals men den Holsteiner noemde , een vuur aan , en hieromheen vleiden de onge-lukkige ( ongelukkige ) lotgenooten zich neder ter ruste . Niet voor dat zij weder ontwaakt waren ging ook hij daarheen , om zich door eenigen slaap te verkwikken . Van het medo-genomene ( medo-genomene ) paardenvleesch werd weder eene versterkende soep gekookt , andere stukken werden gebraden ; en zoo herstelden zij de verloren krachten om des nachts , wanneer men toch van vijandelijke overvallen het minst te duchten had , hun marsch voort tezetten , nadat eerst alle veldftesschen met stukken vleesch gevuld waren geworden . De te volgen richting over den grooten heirweg werd hun door gevallen paarden , omgevallen wagens en menschenlijken van zelven aangewezen .
Ook nu bleef de Holsteiner onvermoeid in het ver-kwikken ( verkwikken ) van hen in wie nog leven te bespeuren was , en vertoefde zelfs een poos bij hen , om hen in staat te stellen mede te gaan en daartoe aan te moedigen . Op die wijze nam de troep allengs in aantal toe , en de ver-standige ( verstandige ) maatregelen , door hem in acht genomen om des nachts te marscheeren , waardoor ' s vijands wachtvuren vermeden konden worden , en niet dan ' s daags op bedekte en verborgen plaatsen uit te rusten , i;ehoedden hen ten volle voor het gevaar om den Bussen in handen te vallen .
Zoo kwamen zij eindelijk behouden te Wilna aan . Daar werden de verstrooide overgebleven gedeelten van het groote leger weder bijeenverzameld , zoodat eenige onzer lotgenooten zich weder bij hunne regementen te voegen hadden en dus van hunne makkers moesten af-scheid ( afscheid ) nemen . Ook de jonge man uit Bremen moest van zijn redder scheiden . Dat dit afscheid onder tranen van innige dankbaarheid plaats had , behoeft , wel niet ver-zekerd ( verzekerd ) te worden .
Terwijl echter de krijg in Duitschland bleef voort-woeden ( voort-woeden ) , nam onze Bremer thans in de gelederen der Duitsche broederen aan den geheelen veldtocht tegen den erfvijand deel , totdat eindelijk in het jaar 1815
ook voor Duitschland de vrede terugkeerde . Hij haastte zich om naar de ouderlijke haardstede terug te reizen , en voelde zich onuitsprekelijk gelukkig in den schoot zijner familie .
Vermogend , algemeen geacht , eene aanzienlijke be-trekking ( betrekking ) bckleedende , kwamen toch dikwijls de vragen bij hem op : Leeft de redder uws levens nog en hoe gaat het hem ? Zoudt gij hem door uw rijkdom niet een genoegclijken ouden dag bezorgen kunnen , dien hij wel-licht ( wellicht ) met bekommering tegemoet ziet ? Ja ! het denkbeeld , dat zijn weldoener misschien ellende en gebrek leed kwelde hem dag en nacht .
Zijn naam was door verloop des tijds en de opeen-stapeling ( opeenstapeling ) der gebeurtenissen hem ontgaan , toch deed hij zich hierover hevige verwijtingen . Om hem op te sporen reisde hij naar Hplstein en wendde zich , door zijn aan-zienlijken ( aanzienlijken ) stand in zijne vaderstad gesteund , aan allen , zoowel ambtenaren als geestelijken , die hem inlichtingen in zijne nasporingen konden geven . Door de hulpvaar-digheid ( hulpvaardigheid ) der regeering werd nu in Holstein al het mogelijke gedaan om den redder van zoovele ongelukkigen optesporen .
De predikantsvrouw , mevr . von K . . . . ch , aan wie men dit verhaal verschuldigd is , bevond zich in Holstein , toen er overal zoo ijverig naar den // redder » gezocht werd . Langen tijd waren dit zoeken , de dankbaarheid des wakkeren Bremers en de edele bedrijven des goeden Holsteiners het onderwerp aller gesprekken in den lande .
Eindelijk ontmoette een geestelijke in een Holsteinsch dorp een behoeftig grijsaard , die den Russischen veld-tocht ( veldtocht ) medegemaakt had en in zijn eenvoud verhaalde hoe hij menigen armen drommel niet over , maar voorbij den drempel van de poort des doods had geholpen . Hel gan-sche ( gan-sche ) dorp betuigde , dat dezelfde gevoelens hem nog bezielden , dat hij naar zijn beste vermogen zich steeds clks vriend en helper betoonde , ja ! niet zelden den behoeftige tot zijn noodwendigst klcedingstuk toereikte en zijn karig
Dit bericht wordt naar Bremen gezonden , waarna onze wakkere raadsheer onmiddellijk naar Holstein en het dorp snelt , waar hij zijn redder hoopt te vinden . Weldra aanschouwt hij zijn edelen krijgsmakker , wel een oud man geworden , doch nog krachtig voor zijn leeftijd , en wiens naam hem thans als die zijns redders toeklinkt . Voor zich bekend te maken , knoopt hij eerst een gesprek met hem aan . De oude man , spoedig in vuur rakend , verhaalt van dezcu en genen slag en voorval , en de herinnering aan dit alles verlevendigen zijne gelaatstrekken , die onzen Breiner hoe langer hoc meer bekend voor-kwamen ( voorkwamen ) . Eindelijk naderen zij in hunne gesprekken de Beresina , en nu verhaalt de Holsteiner haarlijn de geheele geschiedenis , zooals die is voorgevallen ... doch de jonge man uit Bremen wist hij zich niet tenvolle meer te herinneren . En geen wonder ! hij had ook zoo-vele ( zoovele ) lijders het leven gered .
De Bremer luistert met kloppend hart toe , alle bijzonderheden herinnert hij zich : hoe hij hen den brandewijn druppelsgewijs toediende , hoe de Bremer het vuur aanlegde en daarna weer verdween , om de bevrorenen en halfbevrorenen uit de Beresina op te halen , en hen bij wijlen gedragen had of ondersteund , totdat zij zelven weder gaan konden ; de marschen bij nacht , alle kleine bijzonderheden van dien tocht tot AVilna toe , kwamen hem weder levendig voor den geest .
Plotseling roept de oude man den naam des Bremers uit , die hem thans weder te binnen valt en zegt : » Ja , waarlijk , gij hebt gelijk ! Nu herinner ik mij alles weer . Moge de arme jongeling van daar te huis zijn gekomen ! Hoe zou hot hem gaan ? Mocht ik hem nog eenmaal wederzien !// De Bremer kan zich niet langer bedwingen on roept snikkend uit : // Ik ben het zelf en zoek naar den trouwen kameraad reeds vele jaren lang ; gelukkig dat ik u eindelijk heb gevonden ! » De voorname Bremer en de arme , eenvoudige boer wierpen vol blijdschap zich in elkanders armen , leder , die dit aandoenlijk too-neel ( too-neel ) aanschouwde , inzonderheid de brave geestelijke , was diep getroffen .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het