Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 399

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 399
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
399
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
7
van eenige visschers bereikten , die in de nabijheid van het strand hun verblijf hielden .
Het was bij een visschers-gezin , dat steeds bij uit-nemendheid ( uitnemendheid ) hare gunst genoten had , en waar zij met de kinderen dikwijls had gespeeld , dat zij haar intrek wilde nemen j zij was er van overtuigd dat men hare weldaden nog indachtig zou zijn . Op haar geklop aan de woning , kwam de vrouw naar buiten , niet weinig verbaasd reeds zoo vroeg een heer en dame voor zich te zien ; ze trad de deur uit om hen beter te kunnen zien . // Kent ge mij niet meer ?// vroeg het meisje met zachte stem .
// Lieve hemel , daar is de freule ,'/ riep de vrouw eensklaps uit ! Kom binnen ; ik begrijp het wel , gij zult de freules op het landhuis zoo vroeg niet willen komen overvallen ; ge komt haar zeker verrassen.//Al zeggende waren allen naar het vertrekje gegaan , waar de man des huizes met nieuwgierige oogen de gasten zag binnen komen . Ook hij groette eerbiedig , toen hij de freule , zooals die lieden haar noemden , herkende . Helena drukte de hand des visschers en zeide met bevende stem : » Wat ik hier kom doen zal u zeker bevreemden ; ge moet me echter helpen , en dat zult ge wel voor mij over hebben . Deze heer wenschte terstond met een boot van hier op de eerste de beste stoomboot , die ge ontmoet , overtegaan . Wat ge er voor hebben wilt zal ik u geven ; maar terstond moet hij van hier ; ge zult me hiermede een dienst bewijzen , dien ik nimmer vergeten zal .// Man en vrouw zagen elkander bedenkelijk aan , doch de smeekende toon , waarop Helena gesproken had , stemde hen tot medelijden . Aarzelend schudde de man evenwel het hoofd : de zaak kwam hem verdacht voor . Helena begreep die aarzeling . Ze stond op en zei met plechtige stem en hare oogen op den man vestigende : // Gij kent me , niet waar ? Van mijne vroegste jeugd hebt ge me reeds gekend . Zoudt ge denken dat ik dien man zou helpen ontkomen , wanneer hij iets slechts gedaan had ?// — » Neen ,// riep de visscher uit , // daarvan ben ik overtuigd en , daar ge altijd zoo goed voor ons zijt geweest , wil ik aan uw verzoek voldoen . Mijn boot , die naar Engeland bestemd is , ligt gereed ; ik zal dien heer daar veilig brengen , daarop kunt ge rekenen ; binnen een uur vertrekken we .//
Een zucht van verlichting ontglipte Helena ' s borst . Werner had alles lijdelijk aangehoord ; op Heiena's vraag of hij met de schikking genoegen nam , knikte hij toe-stemmend ( toestemmend ) .
Het uur dat de visscher gezegd had noodig te hebben , scheen Helena een eeuw toe . Eindelijk wenkte de vrouw haar naar buiten te volgen . Langzaam daalde Helena , door Werner gevolgd , de haar zoo welbekende duinen af ; ' twas helder dag geworden , zoodat men de boot reeds in de verte kon zien gereed liggen . Toen men ' t vaartuig bereikt had noodigde de visscher Werner uit in te stappen . Hij wendde zich naar Helena , om haar voor zijne redding te danken . Op het oogenblik van ' t afscheid , schenen eensklaps zijne geestvermogens helderder te worden . Hij vatte hare hand , doch de woorden bleven hem in de keel . Helena zag hem aan . Neen , zoo kon ze hem niet laten vertrekken ; misschien zou ze zijn gelaat nooit weerzien . Moest hij andermaal het land verlaten met het wanhopige denkbeeld , dat hij in dat land nog een kind had , dat hem nimmer zou gekend hebben ?
Nog altijd hield hjj hare hand in de zijne , toen Helena hem met teederheid aanziende , zeide : Zult ge nu , ter wille van haar die u redde , aan de verleiding van het spel weerstand kunnen bieden ? Ik smeek u , maak dat uwe dochter ten minste met liefde aan u denken kan !» // Mijne dochter !// gilde de man , a kent gij haar , leeft ze ' werkelijk nog . Mijn God , ik moet haar zien , ik ga niet van hier .// Zacht lei Helena hare hand op zijn arm . // Ge moet van hier , sprak ze : uw omgang met Van Hoogenveld ] is te bekend geworden . Zijn compagnon weet wie ge i zijt ; op u valt de verdenking het eerst . Zoudt ge uwe dochter de schande willen aandoen u van eenc beschul-diging ( beschuldiging ) van moord te moeten zuiveren ? Wellicht denkt men niet meer aan u , als men u niet meer ziet .»
Werner boog ' t hoofd - // Maar zeg mij slechts , leeft ij mijn kind en is zij gelukkig ?// — Zij leeft ,// snikte Helena ; I
I
// maar gelukkig , neen vader , lieve vader , dat is ze niet !// Met deze woorden wierp Helena zich snikkend in de armen naars vaders en hunne tranen vereenigden zich , zooals hunne harten hadden vereenigd moeten zijn , zooals hunne wenschen en neigingen ineen hadden moeten smelten reeds van hare geboorte af .
Aan dit tooneel maakte de visscher een einde . Hij waarschuwde Werner dat het meer dan tijd was om te vertrekken . Vastberaden scheurde Werner zich van Helena I los ; hij vroeg haar niet , hem naar Engeland te verge-zellen ( vergezellen ) ; hij gevoelde dat hij hare toewijding niet ver-diende ( verdiende ) . Met door tranen verduisterde oogen sprong hij in de boot , die zich langzaam in beweging zette .
Lang stond Helena roerloos het scheepje na te staren ; de morgen was kil en koud , de vroege voorjaarszon speelde met een bleeken , zilveren schijn op de schuimende golven en hulde de dobberende boot in een lichtglans , die het onmogelijk maakte den man in het vaartuig scherp te volgen ; toch bleven hare oogen strak op het schip gevestigd dat langzamerhand niet meer dan een stip vertoonde .
De plek waar zij zich bevond was haar zoo goed bekend ; aan dit strand waren zoovele aangename herin-neringen ( herinneringen ) uit hare jeugd verbonden ; hier had ze lucht-kasteelen ( lucht-kasteelen ) gebouwd en van een roem vol , gelukkig leven gedroomd . Zoo moest ze dan ook op haar beurt waar-nemen ( waarnemen ) , dat dit alles niets dan ijdele droombeelden ge-weest ( geweest ) waren ! Kon ze ooit meer gelukkig worden ? Had ze niet met eigen handen een van die luchtkasteelen omvergeworpen ? Hoe dikwijls toch had ze niet , nadat ze met haar vaders levensloop bekend was geworden , ge-dacht ( gedacht ) , dat wanneer die vader eens berouwvol zou weder-komen ( wederkomen ) , zij verheugd zou geweest zijn , hare dagen met hem te slijten als hij door liefde jegens haar zijn vroe-gere ( vroegere ) liefdeloosheid zou uitdelgen . En nu was hij in zijn vaderland teruggekeerd , om door zijn dochter zelve weer in ballingschap worden gezonden . Hiermee had ze den laatsten band verscheurd die haar aan hem verbond . Zij kon niet meer op zijne terugkomst hopen ; ze kon hem zich nu niet meer voorstellen als een bekeerd , door lijden gelouterd man . Die golfslag , die hem wegvoerde , ont-nam ( ontnam ) haar ook voor eeuwig Emilie ; ze mocht haar nooit meer zien , en Victor .... andermaal overviel haar een huivering . Dat hij niet meer leefde , bedroefde haar vooral over Emilie . Voor haar maakte het eigenlijk geen verschil meer of hij leefde of niet ; nu ze zijn bedriegelijk karakter met eigen oogen had doorgrond , nu had ze hem niet anders dan diep kunnen verachten . Maar dat was jnist wat haar het ongelukkigst maakte . Moesten dan al hare illusiën vernietigd worden ! Niets , niets had ze kunnen doen om dat wezen van den zedelijken ondergang te redden , die nu ook zijn geheel bestaan getroffen had . Er was van de boot zelfs geen stip meer te zien , toen de visschersvrouw haar zaeht op den sch
bezat ; zij kon zich voorstellen dat Emilie den doode zou willen vereeren ! Dat gevoel mocht ze haar niet ontroo ven , al maakte juist dat haar terugkeer tot Emilie onmogelijk . Vastbesloten nam ze dus afscheid van hare innig geliefde vriendin , niet zonder alles te herdenken wat ze te zamen in die twee jaren doorleefd hadden , terwijl zij haar eigen ongeluk des te dieper gevoelde omdat ze Emilie in haar droefheid niet ter zijde kon staan . Nadat zij den brief geëindigd had en zij overtuigd was dezen met de eerste post zoude vertrekken , dacht zij een oogenblik na wat nu te doen . Zou zij naar Mina en Betsy wederkeeren ? // Ik heb het gevonden //, zei ze eensklaps bij zich zelf , // ik zal haar gewoon wandeluur afwachten , dan naar mijne kamer gaan , en daar op die plaats , waar ze mij van mijne vroegste jeugd gewoon waren te zien , zal het haar licht vallen mij te vergeven : hoe grieft het mij dat ik haar niet anders dan met diepe treurigheid in het hart ontmoeten kan .//
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het