Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 391

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 391
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
391
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
7
In hare moedeloosheid kwam de gedachte bij haar op , of ze nu niet even goed weer naar huis kon terugkeeren . Schrijven kon ze daar even goed als hier . Van welk nut kon ze hier zijn , zich zelf martelen , als slachtoffer der huichelarij P Doch even spoedig verwijderde ze die gedachte weer : ze moest blijven om Bmilie tot troost te strekken . Toch durfde ze niet eens laten blijken , dat ze nu de oorzaak harer treurigheid kende , ze wilde haar niet vernederen door te toonen , dat zij haren broeder nn ten volle kende . Als het eens waar was , wat een der officieren van zijn spel zijde . Bene huivering beving haar telkens als ze aan de mogelijkheid van zoo iets dacht . Vergeefs vorschte Bmilie naar de aan-leiding ( aanleiding ) van Heiena's afgetrokkenheid ; ook Victor maakte op zijne gewone achtelooze manier eenige aanmerkingen daarover . Gaarne had zij bij die gelegenheden ronduit met hem gesproken , maar de moed ontbrak haar . Wat zou het baten , zei ze , bij zich zelf . Emilie heeft dat gewis al duizendmaal gedaan zonder eenig gevolg . Het gevoel van eigenwaarde hield er haar ook van terug . Toen zij tot De Grandville gezegd had , dat haar hart nog aan niemand behoorde , meende ze waarheid te spreken ; zij had tot nog toe zich zelf diets gemaakt , dat ze slechts dat belang in Victor stelde , dat men steeds in diegenen stelt , die men aan hun eigen welzijn en aan de maatschappij wil teruggeven ; nu ze gevoelde dat al hare pogingen daartoe vruchteloos dreigden te zijn , wist ze dat ze door zich te veel met hem bezig te houden , zich onwillekeurig aan hem gehecht had met een band , die zelfs de onthulling van zijn laag gedrag niet geheel had kunnen verscheuren . En kon ze zich nu aan hem opdringen , aan hem die door zijn gedrag toonde , zich niet om haar te bekreunen ? Was ze nog het naïve onergdenkend meisje van vroeger geweest , deze laatste bedenking ware zeker niet bij haar opge-komen ( opgekomen ) ; ze had dan ter wille van het schoone doel gelo
Op zekeren dag was Emilie te vermoeid om met Helena de gewone wandeling na het middagmaal te doen . Helena was den geheelen morgen op hare kamer bezig geweest ,
had dus behoefte aan beweging en versche lucht : ze be-sloot ( besloot ) op herhaald aandringen van Emilie alleen uit te gaan . Toen ze terugkeerde , begon het reeds te schemeren . Ten einde Emilie niet langer dan noodig was alleen te laten , nam ze den korsten weg en kwam daardoor in eene straat waarin zich ook een ingang tot Van Hoogevelds huis bevond . Door dezen ingang kwam men in den tuin , aan welks einde een tuinhuisje stond , dat door Victor tot rookvertrek was ingericht . Toen üelena dit tuinhuis voorbij ging om het huis te bereiken , zag zij aan den ingang daarvan Victor staan , met den rug naar haar toe . Daarin was niets bevreemdends ; zeer dikwijls ging hij na den middag op deze plek zijn sigaar rooken . Hij was echter niet alleen . Tegenover hem stond een man , wiens gelaatstrekken Helena niet meer onderscheiden kon , maar die toch veel ouder dan Victor , ja naar ' t scheen wel een man van omstreeks vijftig jaar moest zijn . Beide heeren waren in druk gesprek en bemerkten het geluid van Heiena's voetstap in het zand niet . Haastig liep ze door ; zoo ' t haar mogelijk ware geweest had ze hen ontweken en ze had bijna spijt , waarom wist ze zelf niet , dat ze maar niet den gewonen weg had genomen ; nu moest ze hen wel naderen . Terwijl ze voorbij liep , hoorde ze duidelijk Victors stem , die tot den tegen hem over-staanden ( over-staanden ) man zei : " Dus zooals men in Engeland zegt better luck another time ; zoo ge wilt , zal ik u morgen revanche geven , hier op deze plaats , ik zal u wel binnen laten .» Wat er verder gesproken werd , kon Helena niet hooren : ze was hen reeds voorbij ; ze wist dus niet of de ander het voorstel had aangenomen noch welk uur men bepaald had . Den geheelen avond kon ze echter aan niets anders denken en ' t wa3 bij haar besloten , dat zij die bijeenkomst moest bijwonen .
Ueeds lang had ze gebeden om eene gelegenheid die haar aanleiding kon geven tot een onbewimpeld gesprek met Victor , het toeval hr„d haar deze gelegenheid aan de hand gedaan .
Wanneer ze hem als toevallig overviel , kon hij zijn
gedrag niet loochenen ; ze kon hem dan onder het oog
brengen hoe dubbel schandelijk het was , het huis waarin
zijne zuster woonde , tot het tooneel zijner ondeugden te
maken . Zij mocht nu geene bedenkingen meer maken ; zoo
ooit dan kon ze nu wellicht Victor van den afgrond redden
aan welks rand hij stond . Wie weet of die man , in
wiens gezelschap ze hem gezien had , niet iemand was
die hem tot spelen verlokte , en wanneer ze hem nu
uit diens macht kon bevrijden , moest ze het dan niet
doen ? Den volgenden dag bracht ze in de grootste
spanning door . Toen het avond werd , zag ze Victor
zich verwijderen , tot Emilie zeggende dat hij uitging ,
maar spoedig weer te huis zou komen . Emilie zuchtte ;
ze wist hoe veel staat ze op dit gezegde maken kon .
Er bestond voor Helena nog maar een bezwaar : hoe kon ze
zonder argwaan te wekken van Emilie weggaan ? Ze
begon bijna te gelooven , dat het haar onmogelijk zou
zijn , haar plan te volvoeren . Doch hoe dikwijls ziet men
dat het toeval ons door kleinigheden in de hand werkt
waardoor men bijna aan iets hooger dan aan toeval zou
moeten denken . Het was toch op zich zelf van weinig
beteekenis dat , juist toen Helena meende haar plan
te moeten opgeven , zich eenige dames van Emilie's
kennissen bij haar lieten aanmelden ; en toch had het
Helena zooveel verdriet kunnen besparen , wanneer dat
niet gebeurd ware . Nu toch kon ze Emilie verlaten .
Haastig stond ze op . « Lieve Emilie », zeidezij , blozend
over de kleine onwaarheid die ze ging zeggen , // daar gij
nu toch eenig gezelschap hebt , zult ge me wel toestaan
dat ik eenig werk ga afmaken , dat reeds gisteren gereed
had moeten zijn .// Glimlachend reikte Emilie haar de hand
voordat de gasten binnenkwamen . Door welken aandrang
Helena bewogen werd , daarvan kon ze zich geen
rekenschap geven , maar toen ze reeds aan de deur was ,
keerde ze nog even weer terug , sloeg den arm om Emilie's
hals , kuste haar en verliet met één sprong de kamer . Zonder
om te zien , snelde ze den tuin door , en bereikte ademloos
het tuinhuisje , dat ze met kloppend hart binnentrad . Men
moest , voordat men in ' t vertrek kwam , een klein voorportaal
door . De deur , die tot het vertrek toegang gaf , was
geheel van glas , en werd ten halve door een gordijn bedekt . Helena besloot , alvorens binnen te treden , door deze deur den staat van zaken eens op te nemen en het gepaste oogenblik aftewaehten . Met een gevoel van schaamte over de rol die ze vervulde , plaatste zij zich voor het glas : de deur was een weinig geopend . Victor , die overtuigd was dat niemand dan hij ooit hier kwam , had niet eens de voorzorg genomen om de deur te sluiten . Wat daar binnen gesproken zou worden , kon Helena dus duidelijk hooren . Op de tafel brandde een helder licht , waardoor zij die binnen waren , het meisje dat geheel in de duisternis stond , onmogelijk konden zien . Bevend wendde Helena hare blikken naar de beide mannen die aan de tafel zaten . Ze had zich niet bedrogen , toen ze gisteren den vreemdeling voor iemand van omstreeks vijftig jaar had gehouden . Hij was een forsch kloek ge-bouwd ( gebouwd ) man , wiens zware donkere baard zijn gelaat ten halve bedekte ; wat er van dat gelaat te zien overbleef , was door de zon gebruind , evenals zijne handen , die krampachtig de kaarten vasthielden .
Victor zat met zijne kalme , zorgelooze houding van altijd tegen over hem ; alleen was zijne gelaatskleur iets rooder dan gewoonlijk . Geen woord werd er gewisseld ; het eenige wat Helena gewaar werden was het heen en weer gaan der kaarten . De stilte die er heerschte was ijzing-wekkend ( ijzingwekkend ) voor haar : ze durfde nauwelijks adem halen of een stap nader treden . Eensklaps wierp de vreemdeling de kaarten uit de hand en Victor strak in het gelaat ziende , zei hij met eene zware doffe stem : « Dat is geen spelen ; hoe ik dat noemen moet , zal ik u zeggen wanneer ge uw linker elleboog even op wilt lichten .» Victor bleef in dezelfde houding met den elleboog op de tafel ge-leund ( geleund ) zitten , zijne wangen werden een weinig bleeker.-overigens ( bleeker.overigens ) bleef hij bedaard , en antwoordde met een honend lachje : » Wie kan helpen dat de fortuin u weer ongunstig is ? Dat gedurige verlies maakt u wrevelig .» // Neen ,» riep de ander op de tanden knarsende , // wat me wrevelig maakt is de manier van spelen . Keer op keer heb iku gadeslagen en heden kan ik het met zekerheid zeggen : ge speelt valsch .» Victor scheen deze beschuldiging niet in het minst te treffen ; geen spier in zijn gelaat bewoog zieh , toen hij den man tegenover hem strak aanziende zei :» Wanneer iemand het recht heeft mij te beschul-digen ( beschuldigen ) dan zeker zijt gij het , gij die u geen enkele oneerlijke daad te verwijten hebt . Ge zijt wellicht in de verbeelding , dat ik niet weet wie ge zijt ; dat ik niet weet , dat de naam waaronder ge hier bekend zijt , uw eigene niet is . Mijn compagnon heeft u terstond herkend . Denkt ge dan dat wanneer ge me van valsch spel beschul-digd ( beschuldigd ) , men een Werner gelooven zal ? Werner , die voorjaren als de grootste speler bekend stond , die zijn gansche ver-mogen ( vermogen ) verspeeld heeft zooals mijn compagnon mij vertelde .» Machteloos viel de aldus aangesprokene op zij
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het