Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 383

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 383
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
383
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE O L IJ F T A K .
7
over , hoe vaak was ze den laatsten tijd weer geheele nachten opgebleven om hem af te wachten ! Zij wist wel dat het in zijn gedrag geeno verandering teweegbracht , maar zij hoopte , dat hij toch eenmaal door hare ver-maningen ( vermaningen ) zou verteederd worden ; nu zag ze in zijne aansluiting aan haar vereeniging toch weer eenige kans op verbetering . Nooit was Victor meer in zijn schik , dan wanneer er van Helena ' s kleine lettervruchten voor-gelezen ( voorgelezen ) werden . Daarin was hij het met al de leden eens ; en geen wonder . Door haar leven in de wereld kreeg ze zoo als van zelf spreekt meer en meer die menschenkennis , die tot schrijven noodig is .
Zij kreeg indrukken , die haar dagelijks meer stof opleverden . Onder de Grandville's leiding won zij in degelijkheid en nette manier van schrijven ; wat ze dus nu voortbracht , overtrof verre hare eerste proeven . Nu ze wist dat Victor weer deel nam aan de bijeen-komsten ( bijeenkomsten ) , richtte ze dikwijls het een of ander in haar geschrijf met het oog op hem in . Zoo schetste ze bij voorbeeld Emilie's zelfverloochenend karakter en den indruk dien dat op de personen maakte , voor wie hare heldin zich opofferde . Maar het eenige bewijs , dat hij hare bedoeling wel begreep , was dat hij nu uitbundiger in zijn lof was dan ooit . Met eene bevallige buiging nam hij dan hare hand en zei met zachte stem : // Niemand verstaat zoo zeer de kunst om karakters te schilderen , jufvrouw Werner . Werkelijk , men zou soms gelooven bekende personen voor zich te zien ." Eens des morgens na zulk een bijeenkomst was hij bij het ontbijt met Helena alleen in de kamer . Beiden bewaarden het stil-zwijgen ( stilzwijgen ) , totdat Victor plotseling zonder eenige aanleiding daartoe zeide , terwijl hij achter Heiena's stoel stond : // Wanneer ik er ooit toe zou kunnen besluiten te huwen , zou ik u tot mijne vrouw kiezen ." Een gloeiende blos overdekte Heiena's gelaat . Niet alleen de onkieschheid van dat gezegde was daarvan de oorzaak , maar ' t hart van het arme meisje kromp ineen en was veront-waardigd ( verontwaardigd ) tegelijk . Hare verontwaardiging sproot voort uit den aanmatigenden toon waarop hij dat woord // kiezen // uitsprak . De vraag zweefde haar op de lippen of hij dan zoo zeker er van was , dat zij vereerd zou zijn door zijne keuze ; doch ze kon de woorden niet uit-spreken ( uitspreken ) , ze wist veel te goed , dat ze ook om Emilie's wil , maar al te gelukkig zou wezen hem te kunnen leiden en terechtwijzen , iets waarop ze nu geen recht had . Victor evenwel beviel Heiena's stilzwijgen volstrekt niet ; hij dacht er in de verste verte niet aa
te schrijven , die ze steeds van alles wat op haar zelve betrekking had goed op de hoogte hield .
Na dien tijd vermeed Helena het zooveel ze kon met Victor alleen te zijn , hetgeen , daar ze veel uitgingen en veel menschen ontvingen , nog al niet moeielijk viel . Des voormiddags hielden hare bezigheden haar meestal op hare kamer , waar alleen Emilie en de Grandville toegang hadden .
Deze laatste maakte van dat voorrecht niet zelden gebruik , daar hij dan ongestoord met Helena over datgene wat hen beide het grootste belang inboezemde praten kon ,
Op zekeren morgen , eenige weken na het voorgevallene in het vorige hoofdstuk vermeld , kwam de Grandville weder . Nadat hij gevraagd had of hij Emilie op de gewone plaats vinden kon , ging hij naar boven met een opgeruimd gelaat : hij kwam heden Helena een goed bericht meêdeelen . Hij wilde haar namelijk terstond een artikel uit zijn tijdschrift laten lezen , waarin haar laatst uitgekomen gedichten zoo gunstig gerecenseerd werden , dat Helena alle reden had zich er over te verheugen . En de Grandville zelf verblijdde zich reeds bij voorbaat dat hij de brenger van dit heuehelijk nieuws mocht zijn . Aan de deur van hare kamer gekomen , vond hij die openstaan en hij kon de verzoeking niet weerstaan , alvorens binnen te treden , een blik in het vertrek en op de bewoonster daarvan te werpen . Zij zat voor hare schrijftafel . Vele volbeschrevene bladen daarop verspreid bewezen , dat zij dezen morgen reeds ijverig aan het werk geweest was , en het was zeker daarom dat zij nu eenige rust nam . Zij ondersteunde dus ' t hoofd met de hand en staarde met haren eigen-aardigen ( eigen-aardigen ) peinzenden blik voor zich . Ze zag er in die houding zoo allerbcvalligst uit , dat de Grandville niet kon besluiten binnen te treden . Allengs nam zijn gelaat eene nadenkende uitdrukking aan , men kon bemerken , dat hij op ' t punt stond een gewichtig besluit te nemen . Wat dit besluit was valt niet moeilijk te raden voor i ' hem die in de Grandville ' s gemoedstoestand in den laatsten tijd een blik geslagen had .
De vurige bewondering , die hij reeds terstond bij I de eerste kennismaking voor Helena ' s talenten koesterde , I had van lieverlede toen hij het edelaardige karakter van het meisje meer leerde kennen , voor een warmer gevoel plaats gemaakt , waarvan hij zich echter nog niet recht rekenschap gegeven had . Hij wist , dat hij zich gelukkig gevoelde wanneer hij bij haar was ; dat , zoodra zij maar ergens ineenkrine verscheen , hij er zich thuis gevoelde . Doch daar hij , zooveel hij slechts wilde , van haar gezelschap kon profiteeren , had hij er nooit aan gedacht , dat dit gevoel ooit in eenig ander kon overgaan . Hij had haar omringd gezien van vleiers , die haar op uitgezochte wijze ' t hof maakten , en had geen vrees gekoesterd , dat een van die vlinders haar hart veroveren zou .
Maar in de laatste weken had hij Victor ' s gedrag jegens haar beginnen op te merken en een naamlooze angst had hem bevangen . Kon het mogelijk zijn , dat zij gehoor zou geven , wanneer Victor er toe kwam haar zijn hand aan te bieden ? Toen had hij begrepen dat hij , die zich tot dusverre slechts aan de studie gewijd en nog nimmer eene bepaalde voorliefde voor eenige vrouw ter wereld gekoesterd had , nu voor Helena een hartstocht had opgevat , die naar zijn karakter niet dan met het leven eindigen kon . Nauwkeurig had hij haar gadegeslage n en daaruit opgemaakt dat zij in de verste verte niets van zijn gevoel vermoedde : dat deed ' hem aarzelen haar er deelgenoot van te maken . Die naïviteit waarmee ze met hen omging , het vertrouwen dat ze in hem stelde , dat alles was zoo bekoorlijk , dat hij vreesde het tooverachtige weef-sel ( weefsel ) door het uitsprekeu van een enkel woord te verstoren . Doch nu hij voor de deur stond en het voorwerp zijner oprechte liefde zoo in zijne onmiddellijke nabijheid en toch op een afstand van hem zag , was't hem niet langer mogelijk te zwijgen . Met het vaste voornemen zich heden zekerheid te verschaffen , klopte hij aan de deur , terwijl hij dadelijk binnentrad . Zooals gewoonlijk werd hij met genoegen ontvangen . De Grandville maakte haar met de gunstige beoordeeling harer gedichten bekend en
toonde daarover zooveel vreugde , dat Helena hem met een glimlach de hand reikte , en zeide : // Ik dank u niet I alleen voor de moeite die gij genomen hebt , om mij dit te komen vertellen , maar ook voor de welgemeende belang-stelling ( belangstelling ) , die ge stelt in ' t geen ik schrijf .»
De Grandville hield hare hand eenigje oosrenblikken I . .. .. si
in de zijne , en daar hij nude gelegenheid niet wilde laten
ontsnappen , zei hij met klimmende geestdrift . // Zoudt ge mij liet recht willen schenken om deel te nemen in al uw vreugde en leed , en al mijne krachten te mogen aanwenden om u van dat laatste zoo weinig mogelijk te beurt te doen vallen ? Zoudt ge u geheel aan mij willen toevertrouwen en daardoor de schoonste illusie mijns levens verwezenlijken ? Zoudt ge , lieve dierbare Helena , de mijne willen worden ?// Onder het spreken was hij opgestaan , hij stond nu recht voor haar , sidderend haar antwoord af te wachten . Reeds bij de eerste woorden had Helena zachtjes hare hand uit de zijne getrokken ; alle kleur was van haar gelaat verdwenen . Met vaste stem en hem met de heldere oogen openhartig aanziende , beantwoordde ze de zoo onverwachte vraag . // Mijnheer , het doet me innig leed , dat ik aan u , wien ik zooveel te danken heb , het eerste dat ge mij vraagt weigeren moet . Toch moet ik het doen , want hoe vereerd ik me ook door uw aanzoek gevoel , is het mij onmogelijk de uwe te worden . Ik ken u genoeg verstand en grootmoedig-heid ( grootmoedigheid ) toe , om er niet verder op aan te dringen . Beoordeel me niet verkeerd ; het is geen coquetterie die me zoo doet spreken , hetgeen ik zei is mijn onwrikbaar besluit .//
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het