Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 374

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 374
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
374
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
6
DE O L IJ F T A K .
^———— — JU ■ - -■! ( - )
bracht , heeft mijne reeds hooggespannen verwachting verre overtroffen ; ik wenseh uvan harte geluk met uwe gezelschapsdame , maar ge zult haar toch niet uitsluitend voor u zelve houden , ge moet haar na en dan ook eens aan de wereld afstaan , ik weet zeker dat ze daarin schitteren zal en ik mag toch hopen in uw vriendschaps-verbond ( vriendschapsverbond ) opgenomen te worden ?" Zonder eenig antwoord af te wachten verliet hij met een langzamen , slependen tred de kamer .
Zoo schenen dan al de illusion van Helena verwezenlijkt te zullen worden .
Welk een verschil dat leven hier , en dat op haar stil dorpje ; ze kon maar niet begrijpen , dat zij zich zoo jaren lang daar had kunnen vergenoegen ; het was alsof ze voor het leven in de groote wereld geschapen was . Welke genoegens bood dat leven haar aan ! Het eene feest volgde op het andere in den uitgebreiden kring , waarin van Hoogenveld met zijne zuster verkeerde . Overal waar Helena zich vertoonde , had men behagen in het ongekunstelde , schoone , geestvolle meisje . Met dat al vergat Helena het doel niet waarmee ze Emilie ge-volgd ( gevolgd ) was ; ze verzocht Emilie haar iemand aan te wijzen , die haar inlichten kon over de mogelijkheid zich een onafhankelijke positie te verschaffen . Want dat zij eene plaats als gouvernante zoeken zou , daarvan wilde Emilie niet hooren ; met iederen dag werd Helena onmisbaarder voor haar . Ofschoon Helena al spoedig gemerkt had , dat Emilie iets voor haar verborg , en zij volstrekt niet in haar geheimen dringen wilde , wist ze toch met vrouwelijken tact te troosten en^te bemoedigen , zonder te laten blijken dat ze de oorzaak van de droefgeestigheid , die Emilie van tijd tot tijd overviel , giste . Ze begreep nu waarop deze gezinspeeld had , toen ze sprak van eene zware taak , die ze te vervullen had ; zeker was het eene zware taak de eer van het huis van Victor van Hoogen-veld ( Hoogenveld ) te moeten ophouden ; dat gestadig bezoeken of geven van partijen , het kwam niet met Emilie's aard overeen , en hare wel wat zwakke gezondheid was er niet altijd tegen bestand . Hoe dikwijls bespeurde Helena dit wanneer men na den maaltijd rustig bij elkaar zat , terwijl Emilie verheugd was te kunnen uitrusten van eene vermoeiende partij van den vorigen avond , en Victor plotseling opstaande tot de dames zeide , dat , als ze lust hadden meê naar de Opera te gaan , ze zich dan spoedig gereed moesten maken , want dat hij binnen een uur daarheen ging .
Dan kwam er soms eene uitdrukking op Emilie's gelaat alsof ze alles ter wereld had willen geven wanneer ze dien avond eens te huis had kunnen blijven ; toch stond ze meestal op , kleedde zich en ging meê .
Waarom geschiedde dat ? Waarom liet ze Victor niet alleen gaan , wanneer zij zelve liever te huis bleef ? Dat was een raadsel voor Helena , evenals het feit dat ze menigmaal opgemerkt had , dat indien Victor des avonds zonder de dames uitgegaan was , Emilie op hem bleef wachten . Hoe nienigwerf had zij broeder en zuster dan hooren spreken ; en ofschoon Helena alle moeite deed om niet te luisteren , hoorde zij toch van hare kamer enkele woorden waaruit zij moest opmaken dat Emilie op een smeekenden toon sprak . Wat had dat alles te beteekenen ? Het oplossen van dat raadsel was nog niet het eenige dat Helena telkens aan Victor deed denken ; neen er was iets dat haar meer bezig hield : het was de koude onverschilligheid waarmee Victor al die opofferingen van Emilie aannam ; hij scheen niet eens te bemerken , dat het opofferingen waren ; de overdrevenste liefdeblijken vatte hij op als iets dat van zelf sprak . Welk punt Helena ook aanroerde om van hem uit te lokken of hij ook voor iets ter wereld eene be-paalde ( bepaalde ) voorkeur of een tegenzin had , het was alles vergeefs . Kon ik toch maar een vonk van leven in dat marmeren beeld brengen , dacht Helena ; tot nog toe zag ze er geen kans toe . Hij kon van eene partij te huis komende over de menschen , die hij zoo even met vriendschaps-betuigingen ( vriendschapsbetuigingen ) verlaten had , op eene manier spreken , die Helena het bloed naar het gelaat deed vliegen ; hij kon van zoogenaamde vrienden , wien hij zoo even de hand had gedrukt , onbarmhartig kwaad spreken , zoodat zij wel moest uitroepen : waarom gaat ge dan met zulke
slechte menschen om ? Dan was het antwoord gemeenlijk : omdat ze tot de groote wereld behooren , omdat ik me op hunne diners amuseer ; wat geef ik er verder om ? Helena ergerde zich over dat alles en toch was het natuurlijk gevolg er van , dat ze veel te veel aan Victor dacht ; wat ze deed en waar ze was , altijd stond de man , die naar het uiterlijk bijna volmaakten naar het innerlijke zoo vol gebreken was , voor haren geest . En dit alleen , om uit te vorschen wat toch wel het hoofdgebrek in hem zijn zou , dat aan zijne zuster zooveel verdriet veroorzaakte . Zoo verliepen verscheidene weken . Eindelijk had Emilie den man gevonden , die oordeelen zou waartoe Helena geschikt was . Te dier gelegenheid scheen het wel alsof het ideaal dat Helena zich eens gevormd had van het leven , dat zij leiden zou wanneer ze in Emilie's plaats was , tot werkelijkheid zou komen , want de beide meisjes hadden uit haren kring die heeren en dames gekozen , die ze voor haar doel geschikt achtten , en met deze een gezelschap gevormd dat wekelijks een avond ten huize van Emilie vergaderde . Men hield zich dan uitsluitend met letterkunde en muziek bezig ; men las en beoordeelde het gelezene en daarbij kwam Heiena's buitengewoon helder verstand en vlugge bevatting recht goed uit . Haar oordeel was meestal het juiste en steunde op zulke goede gronden , dat de toehoorders soms ver-baasd ( verbaasd ) stonden , dat zij niet zelve terstond de meening van den schrijver hadden opgevat . Onder dit gezel-schap ( gezelschap ) bevond zich een persoon , die algemeen als ver-standig ( verstandig ) en buitengewoon kundig werd erkend . Hij heette de Grandville en was van oorsprong een Eransch-man ( Eransch-man ) , wiens grootouders reeds met de fransehe omwen-teling ( omwenteling ) hun vaderland verlaten hadden . Hij was zoo wat van gelijken leeftijd als Victor ; overigens had hij vol-strekt ( volstrekt ) niets met dezen gemeen . Zijn uiterlijk was zeer al
En werkelijk wendde hij zich lot Helena . Deze was ten zeerste verheugd , dat de Grandville zoo gunstig over haar dacht ; wel was ze een weinig bevreesd , de pen te voeren , want zij wist te goed dat het geheel iets anders is de werken van anderen mooi te vinden en te beoordeelen of zelf iets te leveren , dat er maar even door kan .» De Grandville hield echter zoo zeer aan , dat zij eindelijk beloofde het te zullen beproeven , onder voor-waarde ( voorwaarde ) , dat hij , alvorens het door haar geschrevene in zijn tijdschrift op te nemen , het aan hun gezelschap zou voorlezen , zonder dat men vooraf zou weten , wie de schrijfster was . Dan behoefde ze zoo erg niet meer be-vreesd ( bevreesd ) te zijn voor het publiek oordeel ; ze kon dan in zekere mate zelf de kritiek hooren en daarvan bij latere gelegenheden partij trekken . De Grandville nam daar genoegen mede en de overeenkomst was getroffen . Iederen morgen zonderde Helena zieh nu eenige uren in hare
kamer af en schreef vlijtig totdat de avond kwam waarop haar manuscript zou voorgelezen worden . De Grandville verscheen het eerst en zij overhandigde hem haar opstel . Nadat alle leden van het gezelschap waren bijeen-gekomen ( bijeengekomen ) , trad geheel onverwacht Victor van Hoogen-veld ( Hoogenveld ) binnen . Tot hiertoe had hij zich niet verwaardigd deze bijeenkomsten bij te wonen . Zeker heeft . Emilie hem deelgenoot gemaakt van het geheim , dacht Helena bij zijn binnentreden , en haar hart tintelde van vreugde . Wanneer ik hem eens liefde voor de letterkunde kon inboezemen , peinsde zij , wanneer hetgeen ik geschreven heb hem nu eens beviel , en hij dan onzen kring gedurig bijwoonde , dan zou hij daardoor reeds huiselijker worden . Wat zou die lieve Emilie verheugd zijn , als ik hem , terwijl hij mijne voortbrengselen prees , er toe brengen kon andere schrijvers te lezen . Moet hij dan niet be-paald ( bepaald ) veranderen . Zou hij bij het lezen van de edelste , verhevenste uitdrukkingen van het gevoel , niet langzamer-hand ( langzamerhand ) zijne eigene koude gevoelloosheid laten varen ? En zou dit niet veel gewonnen zijn ? Ja dat kon haar streven zijn : Hem , Emilie's broeder , moest ze door hare geschriften tot een ander mensch pogen te maken . Een blos , door de schoonste verwachtingen te voorschijn geroepen , versierde haar bevallig gelaat toen de Grandville zijne voorlezing begon ; hij had het gezelschap verwittigd , dat hij eene novelle had meegebracht , die een ontluikend talent hem voor zijn tijdschrift gezonden had ; hij wilde nu het oordeel van de hier vergaderden hooren , en daaruit besluiten of het , al of niet , voor zijn tijdschrift geschikt was .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het