Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 372

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 372
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
372
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
4
DE OLIJFTAK
eene slechte raadgever ; ik verdiende te veel . De dwaze begeerte maakte zicli van mij meester om alles te doen wat in mijne gedachte opkwam . Nu het mij wèl ging , dacht ik niet meer aan het noodige ; maar aan het overvloedige . Allerlei dwaasheden rezen er in mijn hoofd op . Ik werd hoovaardig . Ik kocht fraaie kleederen en liet mijne grootmoeder in haar oud bed , op haar houten bank . Zij klaagde daarover niet in het minste , zij vroeg mij ook niets ; maar ik gaf in mijne groote zelfzucht aan niets dan aan mijne ijdelheid toe , ik vergat de behoeften van haren ouderdom . Ik was nu niet langer een luiaard gelijk voor twaalf jaren , ik was , het-geen ( hetgeen ) veel erger is , een ondankbare .
Ach ! Mijnheer , dat was een zeer ergerlijk gedrag en nog gevoel ik wroeging als ik aan dien tijd terug-denk ( terugdenk ) ! T — Van Craneman w-as ik tot den rang van H e w e r — dat is hakker — opgeklommen ; men had mij volgens « rebruik een ronde som voorgeschoten , hetgeen men hulpgeld — aid-money — noemt , om gereedschappen en kruid aan te koopen .
Wat denkt gij Mijnheer , dat ik met deze som deed ? Ik verteerde die in twee dagen , welke ik doorbracht als een waar redeloos dier , in drinkgelag en in zwelg-partijen ( zwelgpartijen ) en in slecht gezelschap . Na dat acht-en-veertig uren verstreken waren , begaf ik mij naar huis , (' t was te middernacht ,) en ik was zoo vreeselijk dronken dat ik moeite had mij op de beenen te houden . Ik weet niet hoe lang ik sliep , maar dat weet ik , dat toen ik ont-waakte ( ontwaakte ) mijn hoofd zwaar , en mijn geest beneveld was , en dat ik verschrikkelijke visioenen had . Mijne groot-moeder ( grootmoeder ) was bij mij , zij zat aan het voeteneinde van mijn bed , bleek , met gesloten oogen , op elkaêr geklemde tanden , en ' t hoofd achterwaarts hangende ; ik meende dat zij dood was , en dat ik de oorzaak van haar dood was . Ach ! indien de kinderen den verschrikkelijken angst — welke niet weggenomen kan worden — eens vooruit kenden , indien zij eens dachten dat de harten die hen beminnen en welke zij zoo dikwerf bedroefden , eens breken zullen , misschien door hunne schuld , en dat noch hunne wanhoop , noch hun berouw ze zullen kunnen genezen , o ! dan zouden er zeker geene ondankbare kin-deren ( kinderen ) meer worden gevonden .
Ik nam mijne lieve grootmoeder in mijne armen , sprak haar toe , en droeg haar in de open lucht . De wind blies de zilverblanke haarlokken in het droevig aangezicht , dat nog altijd vreeselijk strak bleef staan . Ik kuste haar de handen , zij waren koud als ijs , en mijn adem kon ze niet verwarmen . — Eindelijk slaakte zij een diepe zucht , opende de oogen en zag mij aan ... ach dien blik Mijnheer ! ... ik zal dien nimmer vergeten l * — De stem begaf Jozef , zoodat hij zijn verhaal niet vervolgen kon . Na eenige oogenblikken kuchte hij en hernam met eene heldere stem : G o d had haar aan mij terug gegeven , het was eene plechtige ure ... ik wierp mij voor haar op de knieën , en deed haar de belofte dat ik nimmer weder eenigen sterken drank drinken zou , dat ik afbreken zou met slechte gezellen , en het geld dat de Voorzienigheid mij schonk , niet langer uitgeven zou voor het gif dat ziel en lichaam verwoest ."
Mijne grootmoeder hoorde mij aan , zij deed eene poging en hare dierbare nog altijd ijskoude hand rustte op mijn hoofd om mij te zegenen ! Dat was alles ; wij spraken nimmer meer over dien droevigen dag .
Ik legde mij bij mijn werk toe op de kennis der ertsen , welke van zulk een groot nut is voor onzen stand . Ik bracht mijne avonden te huis door met veel te lezen ; en trachtte het kwaad , dat ik bedreven had , zoo veel mogelijk goed te maken .
De schok was echter te hevig geweest ; ouden van dagen herkrijgen niet meer zoo spoedig hunne krachten en als het verdriet aan hun hart knaagt , ontbreken hun de jeugdige levensvermogens om dit te bestrijden . Het scheen mij dat mijne grootmoeder aan het kwij-nen ( kwijnen ) was geraakt en dat zij nooit meer werd hetgeen zij vroeger geweest was . — Toch deed zij nog altijd wat zij kon , die waardige vrouw ! Hoe zwak zij was , ik vond haar altijd nog aan het werk , en dat bedroog mij . Toen ik op zekeren avond binnentrad , zag ik haar stoel ledig en het spinnewiel verlaten ; de smart had haar over -
wonnen ; zij had zich ncdergelegd om niet meer te ontwaken . . •"
Jozef bedekte zich het aangezicht met de beide handen ... hij snikte ... " Vergeef mij , Mijnheer , zeide hij na een oogenblik , wanneer ik u op nieuw zulke droevige gebeurtenissen medededeel ; er zijn echter smarten die te sterk zijn dan dat men zich bij de herinnering daaraan geheel vermannen kan .
— Het is veeleer mijn plicht , mijn waarde Jozef , uvergiffenis te vragen , dat ik zulke treurige herinnerin-gen ( herinneringen ) bij u heb opgewekt .
Och neen , mijnheer , zulke sombere voorvallen blijven ons het geheele leven bij .
Maar zie , daiir zijn wij bijna waar wij wezen moeten . Om uwc verrassing eenigszins te vergrooten , wil ik u een doek voor de oogen binden .
— Doe zoo als gij wilt , mijn waarde leidsman , ik geefmij blindelings aan u over . \
Ik gaf hem mijn foulard , dien hij mij om ' t hoofd wond .
— Geef mij nu uwe hand , zeide hij , en ga metvasten tred voorwaarts ; wij zijn niet langer meer danéén kwartier van ons doel verwijderd , doch ' t is hetmoeilijkste gedeelte van onzen tocht .
( Wordt vervolgd .)
EEN LEVENSDOEL ,
{ Oorspronkelijke novelle .)
DOOR
Mej . F . DE HARTOG .
( Vervolg .)
Iedereen weet bij ondervinding hoe spoedig de dagen vervliegen wanneer we eene of andere heugelijke of droevige gebeurtenis tegemoet gaan , die op een bepaalden tijd zal plaats hebben . Zoo ook was het met de acht dagen die Helena nog op het landhuis zou doorbrengen .
Hoe verheugd ze ook was , dat ze met Emilie zou mee gaan ; hoe ze ook uren lang kon zitten mijmeren over alles wat ze nu te zien zou krijgen ; welk een geheel ander leven haar nu te wachten stond , — toch had ze gaarne den beslissenden dag verschoven . De geheele week had zij ' t zeer druk met de toebereidselen voor de aan-staande ( aanstaande ) reis , waarin ze door Mina en Betsy trouw werd bijgestaan . Ook Emilie was bijna den ganschen dag bij haar , en vergezelde haar op hare afscheidsbezoeken in ' t dorp , waar iedereen haar kende en lief had .
Den dag vóór haar vertrek ging Helena alleen uit , ze wilde zelfs Emilie niet bij zich hebben , ze wilde nog eenmaal hare oude gewoonte hervatten , nog eenmaal die welbekende wegen doorloopen , de zon in zee zien ondergaan . Hoe schoon kwam haar alles op dien helderen herfstdag voor ; ze ademde de frissche zeelucht met volle teugen in , alsof ze die voor eeuwig in zich wilde op-nemen ( opnemen ) . " Wanneer en hoe zal ik dat alles weerzien ," was de gedachte die onwillekeurig bij haar opkwam .
Eindelijk vertoonde zich de ondergaande zon als een vurige bol aan den horizont ; peinzend zag Helena dien bol al meer en meer verbleeken , en een geheimzinnige vrees voor het onbekende leven , dat ze tegemoet ging , beving haar . Met eene lichte huivering dacht zij bij zich zelve : als dat nu eens het zinnebeeld van mijne vurige hoop was , als al mijne idealen nu eens zoo langzaam verdwenen en er van die roodgekleurde ver-wachtingen ( verwachtingen ) eens niets anders overbleef dan er van dat zoo even nog schitterende licht is overgebleven .// Zoo sprekende was het duister om haar heen geworden ; ze wierp nog een laatsten blik op die geliefkoosde duinen , een blik zooals men dien slechts slaan kan op een plek
die de zoetste herinneringen voor ons bevat . Daar had ze reeds als kind gespeeld , d;iar had ze in latere jaren zoo menig genoeglijk uur met hare boeken doorgebracht ; daar had ze luchtkasteelen gebouwd , grootsche plannen voor de toekomst gesmeed , en nu zou ze die geliefde plaats , wie weet voor hoe lang , niet weer zien . Dat gevoelde zij bij iederen voetstap waarmee zij er zich van verwijderde .. Te huis gekomen , vond ze daar Emilie , die den avond vóór het vertrek in den huiselijken kring der dames Marberg kwam doorbrengen ; wat was dat een gezellige avond , die laatste avond te huis ! Helena zat tusschen beide zusters in , die haar beurtelings met weemoedige teederheid aanzagen . Uiterlijk waren echter allen zeer bedaard . Wanneer een vreemdeling onver-wachts ( onverwachts ) was binnen gekomen , zou hij onmogelijk hebben kunnen gissen , dat hier eene scheiding ophanden was van personen die het grootste gedeelte van hun leven te zamen hadden doorgebracht . Men lachte , schertste en praatte over allerlei onderwerpen , slechts dat ééne , waarvan ieder toch eigenlijk vol was , werd niet aan-geroerd ( aangeroerd ) .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het