Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 358

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 358
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
358
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
wat weet ik al niet meer ? Het is niet om mij te veront - [ • scliuklieren , maar dat moet ik ook zeggen , dat mijne grootmoeder mij een weinig te teeder , of beter gezegd mij in het geheel niet had opgevoed ; niet dat zij mij niet innig en hartelijk lief had , die dierbare vrouw ! maar juist omdat zij mij te lief had , had zij den moed niet , mij tot iets te dwingen .
'/ Ik geleek op eene jonge wilde geit die alleen haar grillen volgt . Mijn vader , een visscher , had op zee het leven verloren , zes maanden na zijn huwelijk . Mijne moeder trok zich dat zoo sterk aan , dat zij kort na mijne ge-boorte ( geboorte ) stierf , zoodat ik de eenige was , die mijne arme brave grootmoeder overig bleef , en daar ik gezond , vlug , en goed van eetlust was , eischte ze niets meer van mij . Ik groeide alzoo op in volslagen zorgeloosheid , en de slechte plooi zette zich ; tot op zekeren tijd , terwijl ik met een ander kind van het dorp speelde , diens broeder — een jaar jonger dan ik — hem toeriep en zeide : /' Ik verbied u met dien Jozef te spelen .// Dat hoorde ik en het bloed kookte mij in de aderen , — want ik was driftig bovendien — en daar ik mijne kracht kende ging ik naar den jongen toe , en dreigde hem met de vuisten , — // waarom verbiedt gij George met mij te spelen // schreeuwde ik hem toe ?
// Wilt gij het . weten — hernam deze — omdat gij een luiaard zijt , en gij uwe grootmoeder , die oude zwakke vrouw , toch laat werken om voor u de kost te winnen , terwijl gij met de armen over elkander staat , en ik wil niet dat George uw voorbeeld volgt .//
// Het was mij als had men mij met een zweep in het aangezicht geslagen , en evenwel kwam de gedachte van wraak niet in mij op , integendeel mijne ziedende drift was eensklaps bedaard . Ik gevoelde mij vernederd en treurig gestemd . Ik had de zaken nog nooit uit dat oogpunt beschouwd . Mijne grootmoeder was zoo tevreden , daar zij voor mij werkte ! Hare oogen glinsterden van genoegen als zij mij het — zoo zuur door haar verdiende — brood zag eten ! Ik zette het op een jj loopen , en kwam buiten adem aan onze stroohut . ' Zij jj was als steeds bezig met spinnen , en toen ik op ruwe !| wijs de deur openduwde richtte zij het hoofd op .
Mijn God wat scheelt u , Jozef ! zeide zij , wat is iu overkomen , wie heeft u kwaad gedaan ? Dat was ; altijd hare eerste gedachte en grootste vrees .
Niets grootmoeder , niemand heeft mij gedeerd , ' maar ik wil mij laten aannemen als scheepsjongen aanboord van eene visschers-schuit die het eerst naar debank van Terre-Neuve zal vertrekken .
De lieve vrouw werd doodsbleek U laten aanwerven
als scheepsjongen , en aan boord van een visschersschuit gaan , kind ; zijt gij dan nu reeds het leven moede ? Wat ontbreekt u hier ? De Zee ! Heeft zij mij niet uw ' armen v:.der ontnomen , zoo jong , zoo schoon , zoo braaf ! Zal er dan niemand overblijven om mij de oogen te sluiten ? Neen , neen , Jozef !" zoo vervolgde zij , " kies elk ander bedrijf , maar ga niet ter zee varen , tart het lot niet !
Gy weet wel , grootmoeder — zeide ik — dat menin Cornwallis bijna geen keus heeft . Men moet erleven of op het water , of onder de aarde , visscher ofmijnwerker worden . Dan zal ik morgen naar Huel-Alfredgaan ( HuelAlfredgaan ) om werk te vragen .
Het is hard , zeer hard , zuchtte zij , het hoofdschuddende . Het garen spinnen brengt niet veel op , en menzegt dat de machines garen zullen maken , dat veelfijner en beter is dan het onze , doch als ik ' s morgenséén uur vroeger opsta , en ' s avonds één uur later op-blijf ( opblijf ) , zal ik nog genoeg winnen om u het noodige teverschaffen .
Gij zult dat niet meer doen — riep ik ; — ik wastot nu toe een luiaard , maar een lafaard ben ik niet;ik gevoel mij sterk ; ik zal werken , en het is nu mijnebeurt om u te verz.jrgen .»
Inderdaad , mijnheer ! ik dacht gelijk ik sprak,hetscheen mij dat ik bergen zou kunnen verzetten , dat erniets vereischt werd dan de wil alleen . Ik vergat mij voor-testellen ( voor-testellen ) , dat de proeftijd lang en moeielijk is , en datmen niet op eenmaal met zijne slechte gewoonte breekt,ik wist er later meer van , toen ik den vijand voet voorvoet had te bestrijden . — Voor het oogenblik was ik
goed besloten ; ik ging den hoofdman der mijnen opzoeken , aan wien ik mij voor twaalf stuivers daags als wachter aan de valdeur verhuurde . Ik moest den anderen dag , des morgens ten vier ure , in de putten wezen en twaalf uren onder den grond blijven .
Mijne bezigheid bestond in het openen der wind-deuren voor den doortocht der met erts beladen wagentjes , welke door oudere kinderen dan ik was , werden getrokken . Ik ging niet naar bed , uit vrees van niet tijdig genoeg te zullen ontwaken . Mijne arme grootmoeder gaf mij eene kleine mand aan den arm , gevuld met eetwaren , en een lantaarn in de hand , ten einde mijne eenzaamheid daar beneden door eenig licht op te vroolijken ; weenende om-helsde ( omhelsde ) zij mij . Ik hield mij goed , want mijn hart was vol moed ; daarenboven zeide ik in mij zelven : indien Michel mij nu zag , zou hij George niet meer verbieden met mij te spelen . Het aflaten in den put was mijne eerste proef . Het scheen mij toe als daalde ik regelrecht in het graf , zoo zwaar en verstikkend werd de lucht . Ge-lukkig ( Gelukkig ) was ik niet alleen , mijne gezellen lachten om mijn angst .
— Het is voor hen eene gewone zaak , ik zal mij zoo goed mogelijk houden , dacht ik .
Men bracht mij op mijn post , maar ontnam mij de lantaarn ; de andere wachters konden het wel zonder licht doen en men mocht geen kwaad voorbeeld geven . Ach ik dacht dat die eerste dag nooit zoude eindigen ! Verscholen in de nis , achter de geweldige deuren eener gaanderij , lette ik met angst op het naderen van een trein . Dit was een afleiding in mijn verdriet , een lichtstraal in mijne duisternis . Een flauw licht in de verte begon te schemeren ... het werd grooter ... ik hoorde stemmen ... ik zag menschengeziehten . ..; op ruwen toon bestrafte mij nu en dan een putman , of een trekker aan de wagentjes over mijne langzaamheid , want ik was nog niet gewoon aan den dienst ; nu en dan kreeg ik in het voorbijgaan van een geleider van een span paarden een zweepslag , zoo hij zeide om mij wat te verlevendigen , maar ik had het zoo toch nog liever , dan in die nachtmerrie van stilte en duisternis , welke mijne verbeelding tegen wil en dank met grijnzende wezens bevolkte .
Ik had geen maatstaf waarnaar ik hier den tijd kon berekenen , en verbeeldde mij dat de zon reeds eenige malen onder was gegaan , sedert ik in dit treurig en somber hol nedergelaten was .
Eensklaps hoorde ik de woorden . " Kenner ? ... Ken-ner ( Kenner ) ! Kenner ! . .. Hop ! Hop ! Hop !» weergalmen . De deuren werden geopend , en weder met geraas gesloten , en een troep kinderen liep mij voorbij . Ik durfde hen niet vol-gen ( volgen ) , want men had mij streng verboden onder eenig voorwendsel hoegenaamd mijn post te verlaten , maar een der laatsten van den troep riep mij t 0 e : « hoort gij het appèl niet ?" het is vier ure . — " Waarom waarschuwt gij hem , — hernam een ander — hij is een nieuweling , het zou wel aardig wezen als hij eene dubbele wacht waarnam ."
Ik sidderde over al mijne leden . Ik had voor mijne twaalf uren wel frissche lucht verdiend . Ik kwam buiten adem aan den put . Wij werden — tien in getal — in een mand gepakt , en toen ik het licht van den dag wederzag , gevoelde ik een soort van duizeling die echter spoedic verdween , bij het zien mijner lieve grootmoeder die mij aan den uitgang van den put . stond aftewachten . Zij lachte en weende van vreugde , alsof zij gedacht had mij nooit te zullen wederzien .
Wij sloegen samen den weg in naar het oude huis : wat scheen mij alles schoon ! Nog nooit had de zon zoo heerlijk hare stralen op mij geschoten . Ik had er kort genot van , want zij neigde reeds naar den horizon . Ik begaf mij gelijktijdig met haar ter ruste en sliep vast , de zorg aan mijne grootmoeder overlatende , om mij vóór vier ure te wekken .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het