Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 356

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 356
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
356
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
4 DEOLUFTAK .
tafel te verlaten . Toen de gasten allen waren heengegaan , was tante woedend op mij . Ik gaf toe dat mijn gedrag in de hoogste mate onredelijk was , doch verzocht haar tevens het mij niet euvel te duiden . Ik herinnerde haar dat ik van mijn eerste jaar af blind was en dat ik inderdaad geen denkbeeld had hoe iemand er uitzag , behalve door de voorstelling die ik er mij in mijn ver-beelding ( verbeelding ) van maakte , volgens beschrijving of volgens mijn eigen betasting . Ik verzocht haar te willen bedenken dat , in mijn toestand , mijn verbeeldingskracht er bijzonder voor geschikt was om mij poetsen te spelen , en dat ik geen oogen had zooals andere menschen , om te zien dat I zij zich eene verkeerde voorstelling van personen en zaken hebben gemaakt . Het baatte niet . Tante wilde van geen verontschuldiging hooren . Ik was zoo opgewonden over haar onrechtvaardigheid dat ik haar herinnerde aan een afkeer dien zij had — even belachelijk als de mijne — een afkeer van katten . Zij , die toch kan zien dat katten onschadelijk zijn , zij wordt toch bleek en beeft als er een kat bij haar in de kamer is . Stel mijn ongegronden afkeer van donkerkleurige menschen tegenover haar ongegronden afkeer van katten — en zeg wie van ons beiden meer recht heeft op de andere boos te zijn ?"
Dit was de slotsom van Lucilla ' s brief aan haar vader . Aan het slot daarvan schreef Oscar het volgende :
/' Ik ben benieuwd of ge mij nu zult begrijpen , als ik u zeg dat ik aan Lucilla schrijvende , mijn toestand zoo slecht mogelijk heb afgeschilderd . Het is de eenige verontschuldiging voor mij dat ik haar niet in Londen ben gaan opzoeken . Hoe zwaar die lange scheiding ran haar mij ook valt , durf ik ' t niet wagen haar in tegen-woordigheid ( tegenwoordigheid ) van vreemden te ontmoeten , op gevaar af dat deze dadelijk mijn vreeselijke kleur opletten en aan haar zouden verraden . Verbeeld u eens dat zij zou terug schrikken en beven als ik haar met mijn hand aanraakte ! Neen ! neen ! Ik moet hier op dit stille plaatsje de gelegenheid afwachten om haar te vertellen wat ( naar mijne meening ) verteld moet worden — terwijl mij den tijd moet gelaten worden om haar langzamerhand op de ontdekking voor te bereiden ( als er ' t toe moet komen ) en met niemand in de nabijheid dan gij alleen om de eerste hevige uitwerking te zien van den schok dien ik haar zal toebrengen .
// Ik heb er nog slechts bij te voegen , voor dat ik u ontsla , dat ik u deze regelen in ' t striktste geheim schrijf . Gij hebt mij beloofd geen woord van mijne kleur-verwisseling ( kleur-verwisseling ) aan Lucilla te zeggen , voor dat ik u daartoe verlof zal geven . Meer dan ooit houd ik u nu aan die belofte . De weinige menschen die mij hier omringen hebben allen moeten zweren het geheim te bewaren evenals gij . Als ' t werkelijk onvermijdelijk is , dat zij de waar-heid ( waarheid ) moet weten — wil ik ze haar zelve bekennen , op mijn eigen manier en ter gelegener tijd .//
// Als ' t er toe moet komen ,// « als ' t werkelijk onver-mijdelijk ( onvermijdelijk ) is // — die volzinnen in Oscar's brief gaven mij de overtuiging dat hij zieh zelven reeds begon te troosten met het onzinnige begoochelende denkbeeld — dat ' t namelijk op den duur mogelijk zou zijn de afzichtelijke veranderingin zijn uiterlijk voorLucilla verborgen te houden .
Als ik te Dimchurch was geweest , zou ik mij stellig niet op mijn gemak hebben gevoeld over de wending , die de zaken schenen te nemen . Maar de afstand heeft een zonderlinge uitwerking op iemand's gewone ziens-en ( ziens-en ) denkwijze . Daar ik mij in Italië in plaats van in Engeland bevond , beschouwde ik Luoilla's afkeer en Oscar's bezwaren . beiden niet waard om er eens ernstig over na te denken . Vroeger of later ( dacht ik ) zou de tijd die twee lastige jongelui wel tot bedaren brengen . Zij zouden trouwen en alles zou wel in orde komen . In-tusschen ( In-tusschen ) ging ik voort met papa te vergasten op schil-derijen ( schilderijen ) en kerken . Och , arme man , hoe geeuwde hij bij ' t aanschouwen van het schoonste penseelwerk en van de prachtigste koepels ! En hoe plechtig beloofde hij dat hij nooit meer verliefd worden zou als ik hem maar weer naar Parijs terug wilde brengen !
Een dag of twee na de ontvangst van Oscar's brief keerden wij werkelijk naar huis terug . Ik verliet mijn genezen vader , met zijn jichtige oude ledematen in zijn gemak -
kelijken leuningstoel uitgestrekt — nu nog zelfs in staat om eene Platonische genegenheid op te vatten voor eene dame van zijn leeftijd — en in wie ( zooals ik stellig geloofde ) geen jeugdig sprankje meer gloeide . Och , kindlief , laat mij uitrusten !// zeide hij , toen ik afscheid van hem nam . // En laat mij zoolang ik leef , geen kerk of schilderij meer bezichtigen !//
{ Wordt vervolgd .)
*&>=&> 2>=tiï ^>
LIEFDE ONDER EI BOYEI DEI GROID .
— EENE NOVELLE . —
( Naar het Pransch .)
II .
Het zijn zachte koorden , die door de liefde gesponnen , en door de dankbaarheid ge-strengeld ( gestrengeld ) worden .
Ik was tot nu toe onopgemerkt gebleven , achter den hoofdpersoon , die aller gedachte bezig hield , en aller oogen van vreugde deed stralen : jongens klauterden tegen zijne beenen op , de jonge vrouw stond hem de plaats aan den hoek van den haard af ; maar toen hij mij had ingeleid — zooals de Engelschen zeggen — werd geheel het gezin door eene vlaag van verbazing en angst overvallen . De oudste zoon , die zeven of acht jaren was , vestigde op mij zijne groote blauwe oogen , terwijl zijne kleine zuster de hare nedersloeg , en de jongste met den vinger in den mond , mij van ter zijde eenen blik toewierp , en zich half verborg aan den boezem der moeder . Deze stond zedighjk op en bleef blozende staan .
— De gentleman is hoogst welkom in onze woning — zeide zij ; — indien Ralph hier ware , hij zou ' t hem beter zeggen dan ik het doen kan . Bij zijne afwezigheid is het uwe zaak — Vader Jozef — om de eer van het avondmaal bij onzen gast op te houden , hetwelk beter zou zijn geweest indien hij gewacht ware geworden . Voor dezen avond zal hij genoodzaakt zijn zich tevreden te houden met een schotel aardappelen , en Gipsy-haring ( Gipsyharing ) , maar zoo ' t hem gelieft ook morgen te blijven dan zullen wij hem een portie voorzetten van de beste room van Cornwallis en van echten Devonsehen cider . — En Jane ? viel Vader Jozef haar in de rede — hoe gaat het met de lieve kleine ? — Een weinig beter , zij heeft echter altijd nog koorts .
De grijsaard begaf zich naar eene kleine wieg , die in den donkersten hoek van het vertrek was nedergezet . Hij lichtte het gordijn op , en zich nederbukkende fluisterde hij eenige woorden , die ik denk , dat in verband stonden met het medegebrachte seherfje van het beenderen-veld van Sint-Piran ( Sint-Piran ) . Hij begaf zich vervolgens naar de tafel , op welke door de huisvrouw een houten bak met roo-kende ( roo-kende ) aardappelen gezet werd , en een schotel met kleine visschjes , blauwachtig van schubben , en die zij mij had doen kennen onder den vreemden naam van Gipsy-Herinss ( Gipsy-Herinss ) , doch die mij voorkwamen oude kennissen te wezen . Het waren niets anders dan onze smakelijke Britsche sardijntjes , die alvorens bij ons te komen in onnoemelijk getal op de kusten van Cornwallis stranden , de westelijke punt van Engeland omstevenen , en daar het grootste deel van hun leger achterlaten . Vader Jozef stond aan het hooge einde der tafel en was gereed om het gebed uittespreken , toen de deur geopend werd , en het hoofd des gezins binnentrad . Hij was een man van zoo wat dertig jaar , van middelmatige lengte , stevig gebouwd en met een rond en open gelaat ; zijn sterk sprekende trekken naderden den Saxischen vorm , en leverden het tegenbeeld op van de zuivere fijne lijnen van het hoofd der vrouw , en van het streng uiterlijk van Vader Jozef . Deze drie personen schenen tot verschillende rassen te behooren . Wat Ralph betrof hij had in alles de onderscheidende kenmerken der mijnwerkers , breed ge-schouderd ( geschouderd ) , gespierd van armen , en dun van beenen , want de mijnwerker werkt dikwijls liggende , loopt weinig en gebruikt slechts de bovenste ledematen .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het