Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 254

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 254
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
254
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
6
DE OLIJFTAK .
DE FRANSCHE VLAGGEN
EN
Lamartines handhaving van de Driekleurige .
( M et eene gravure .)
Men heeft in den laatsten tijd weder veel van de on-scheiden ( on-scheiden ) Fransche vlaggen gehoord , als : van de Drie-kleurige ( Driekleurige ) , door gematigde Republikeinen en ürleanisten en Keizersgezinden geëerbiedigd ; — van de Roode — niet ten onrechte de bloedvlag geheeten , door de lieden der Commune , op ' t voetspoor van ' t Schrikbewind der eerste omwenteling opgestoken , — en van de Witte vlag , door den graaf van Chambord den Franschen voor-gehouden ( voorgehouden ) , om onder hare plooien rust , regel en welvaart te herkrijgen .
Het is daarom niet onbelangrijk een en ander mede te deelen over die onderscheiden kleuren , die Frankrijk beurtelings hebben ontvlamd of verbijsterd , door hetzelve nu zijn ingeroepen , dan geduld , straks weder verworpen . De blauwe vlag is intusschen de eerste Fransche vlag geweest . Nadat Clovis tot het Christendom was overgegaan , ontving hij van keizer Anastasius den titel van patriciër ; hij nam te St.-Martin-de-Toiirs de teekenen van het consulaat aan : het purper , den mantel , de kroon en den schepter versierd met den romeinschen adelaar en ontleende aan die hoofdkerk zijn standaard , den mantel van St.-Martin ( St.-Martin ) , van effen blauw , en verhief dien tot het vaandel van Frankrijk .
Na Clovis , is de vlag of liever liet k o n i n k 1 ij k e vaan-del ( vaandel ) , blauw gebleven . En wat de leliën betreft , deze waren niet alleen de wapenen des^konings , maar't in bijzonder die van Frankrijk ; over haar invoering op ' t wapenschild is niets met zekerheid te zeggen , maar het bezigen van leliën als herkenningsteeken is van zeer oude dagtee-kening ( dagtee-kening ) ; men vindt ze in ' t Assyrische museum alreeds op de helmen van de krijgers der oudheid en op de scherven van het aardewerk dat uit de puinhoopen van Ninevé opge-dolven ( opge-dolven ) is .
De roode vlag was de tweede in Frankrijk . Toen Lodewijk VI , bijgenaamd de Dikke , tot " vader der gemeenten » was benoemd , en hij ' t graafschap Vexin(op ile de France ), waarvan Pontoise de hoofdstad was , bij de kroon had gevoegd , nam hij als banier den standaard aan van St.-Denis , zijnde effen rood , de kleur der mar-telaars ( martelaars ) , die de graven van Vexin , nog vóór dien koning , het recht hadden gehad , in den naam van St.-Denis , gedu-rende ( gedurende ) den oorlog te voeren , en zoodoende werd rood Frankrijks kleur tot Karel VII .
De witte was de derde Fransche vlag . Nadat Hen-drik ( Hendrik ) VI van Engeland Parijs bemeesterd had , liet hij zich aldaar tot koning van Frankrijk huldigen , nam als banier den standaard van St . Denis aan , verwierp de witte kleur die de zijne was en nam het rocd aan ten teeken van zijne aanspraken op den Franschen troon . Toen hij , uit Parijs verjaagd , in Engeland terugkwam , behield hij deze kleur , en de Roode Roos werd nu het zinnebeeld van het huis van Lancaster tegenover dat van York , dat de W itte Roos aannam . Sedert dien tijd is de roode vlag de Engelsche standaard-kleur gebleven ; in lateren tijd slechts eenigszins gewijzigd , doordien in een der hoeken den Jack van het huis van Brunswijk werd aangebracht . Door een grillige ruiling nam daarop Karel VII , wettige koning van Frankrijk , juist het witte kruis en de witte vlag aan , en verjoeg onder dat vaandel den Engelschman ; zoodoende werd de witte vlag de nationale standaard . Het was met den witten standaard , dat de Maagd van Orleans optoog ter bevrijding van haar land ; hij bestond uit wit katoen ( boucassin ) en prijkte , behalve met de leliën , met eene beeldtenis van Christus . Onder Lodewijk XIV voerden de regementen de kleur hunner kolonels of eigenaars .
Onder Lodewijk XV namen de regementen de kleur der Fransche provinciën aan , waarvan zij ook den naam
droegen . Alleen het eerste bataillon van ieder regement voerde de witte vlag met het leliën-schild in ' t midden en een stok met een lansspits , die na de restauratie door eene lelie vervangen werd .
In verband met deze afwisselingen dient men nu ook het oog te vestigen op het wapen en de kleuren der stad Parijs . In het jaar 1190 had koning Philippe Auguste van Frankrijk het collegie van schepenen van Parijs opgericht , welke stad bijzonder door hem werd begunstigd . Bij die gelegenheid bepaalde de koning ook haar wapen , dat zou bestaan uit een z i 1-veren ( 1-veren ) schip op een rood veld , benevens een blauw met gouden leliën bezaaid schild . Het Zilveren Schip moest Parijs als de Koningin van alle Fransche steden voorstellen , terwijl liet Schild met de Leliën het wapen der Kroon was . Dienvolgens werden de kleuren van Parijs mede blauw en rood .
Die kleuren waren reeds in vroeger tijd door den prevoost of opperste der kooplieden , Etienne Marcel , als verzamelingsteeken aangenomen . Het hoofddeksel , dat zijne aanhangers tot onderscheiding droegen , was half blauw , half rood , en hij zelf zette dat tweekleurige mutsje op aan den Dauphin , later Karel V .
Ondanks dit alles erlangde echter de in Juli 1789 opgerichte Parijsche militie of burgerwacht — later de nationale garde — de groene cocarde , welke den 12 dier maand werd aangenomen op voorstel van Camille Desmoulins . die de menigte in het Palais-Royal toesprak . " De burgers van alle standen en rangen , van alle klassen , van eiken ouderdom ,» zoo meldt de Moniteur , // alle Fran-schen ( Franschen ) die zich in de hoofdstad bevinden , laten zich inschrij-ven ( inschrijven ) op de lijsten der soldaten van het , vaderland en sieren zich met de groene cocarde .»
Van waar de groene kleur ? Moest zij tot uitdrukking strekken van de hoop , die men koesterde dat de opko-mende ( opkomende ) staatsstorm nog afdrijven zou r ' Was zij ' t uit-vloeisel ( uitvloeisel ) van het lieflijk , landelijke , het idyllische dat door de geschriften van gevierde schrijvers in Frankrijk en elders was opgewekt V Of liep er een geheime strekking onder van staatkundigen aard , een kunstereep van den graaf van Artois , den broeder van Lodewijk XVI , dien velen verweten hebben dat hij zich met hofintrigues tegen dezen ingelaten had ? — Hoe ' t zij , die groene staats-kleur ( staats-kleur ) duurde in Frankrijk niet lang . — Den 18 Juli hadden de kiezers van Parijs — die de afgevaardigden van den tiers-état ( tiers-état ) ( den derden stand ) benoemd en zich van eene zaal in het ( nu verwoeste ) raadhuis hadden meester gemaakt — een vasten raad ( conseil permanent ) inge-steld ( ingesteld ) , aan welks hoofd de prévöt der kooplieden de Flesselles stond . Deze raad ( de oorsprong der Commune ), besloot , « dat de groene cocarde moest worden verworpen , als zijnde de kleur van den graaf van Artois ," en hij be-paalde ( bepaalde ) , " dat , daar het noodig is dat ieder lid van de Parijsche militie een onderscheidingsteeken drage , ' de kleuren der stad door de algemeene vergadering zijn aangenomen ; dientengevolge , zal iedereen de blauwe en roode cocarde dragen ." ( Moniteur ).
Het is die tweekleurige cocarde , welke " de heer Bailly aan Zijne Majesteit aanbood , die haar welwillend heeft aangenomen en onmiddellijk aan zijn hoed heeft gehecht ." ( Moniteur van 1789 ).
Den 26 Juli 1789 stelde generaal La Fayette , die tot commandant der nationale militie was benoemd , aan de kiezers-vergadering de driekleurige cocarde voor . " Deze cocarde ," zeide hij , " diede kleur der leliën bij de kleuren van Parijs voegt , zal de geheele wereld doorgaan » en sedert heeft men , behalve onder de restau-ratie ( restauratie ) , voor Frankrijk de drie kleuren aangenomen , maar in het ' t eerst in hare geschiedkundige volgorde : het rood beneden , het blauw in ' t midden en het wit van boven , in liggende richting ; hierin is sedert dikwijls wijziging gebracht .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer