Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 227
De Olijftak
beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 227
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
227
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE O L IJ F T A K .
3
u niet ! Ik weet niet waarvan gij spreekt ! Wat zeidet ge toch van een brief ? Slechts in een enkelen komt uw naam met betrekking tot den mijnen voor , toen ik mijne moeder schreef , dat ik u beminde , en u tot mijn vrouw J begeerde !»
Nu stond het meisje op , stak de hand onder het doekje dat zij over de borst droeg , snelde terwijl zij hem met zich voorttrok naar de tafel , waarop de kleine lamp brandde , en hield een klein bloedrood kluwtje voor de vlam . // Ziet ge dat ? onder die roode draden liggen de bewijzen van uw ontrouw verborgen !//
Met bevende vingers schoof zij de draden uit elkander en rolde het kloentje in de hand totdat een wit stukje papier te voorschijn kwam . // Mijn vergeet-mij-niet ! Ik legde het tusschen de woorden , die mijn geluk vernietigden ! Daar lees ze !" Zij wendde het , gelaat af , om niet getuige te zijn van zijn beschaming .
Hij doorliep de regels , bekeek het blad alsof hij zijn oogen niet kon gelooven , en las het nog eens over . Toen zonk zijn arm met het brokstuk van den brief krachteloos langs zijne zijde neder . De ontdekking scheen hem te bedwelmen en te verlammen .
// Wat hadden wij gedaan om zóó gestraft te worden ?// mompelde hij . » 0 , het is niet voor de eerste maal dat onschuldige , maar in een verkeerd licht geplaatste woorden , het geluk van twee menschen hebben verwoest ! Een regel verder zoudt ge hebben gelezen , dat ik u in eene kostschool in deze stad wilde laten inhalen wat onder de be-krompen ( bekrompen ) omstandigheden in het dorp aan uwe opvoeding was verzuimd ; dat ik geen ander meisje tot vrouw begeerde dan het lieve eenvoudige Antje ! — maar waarom dit alles te herhalen , daar de laatste brief aan mijne moeder , waarin ik haar mijn schuld belijd , u op nieuw het bewijs geeft . —//
// Ik heb niets gehoord , niets geweten !» riep zij met van vreugde bevende stem , // maar ik geloof u volkomen ! Het is genoeg dat gij mij niet hebt vergeten en verraden ! Dat geluk weegt duizendvoudig óp tegen al mijn lijden ! En dus heeft mijn hart het rechte spoor gevonden , tuin het mij tot u trok , en ik aan die ingeving geen weerstand kon bieden ! Zonder afscheid van hen te nemen ben ik vertrokken en heb dag en nacht doorgereisd , opdat we ons met elkander zouden verzoenen , en ons onze wederzijdsche liefde bekennen .//
/' Gij zijt gekomen , terwijl ge dacht dat ik trouweloos en valsch was !//
« Ik ben gekomen omdat ik u lief heb ! In een klein boekje dat ge thuis hebt laten liggen staat een gedicht , dat gij met een kruisje hebt aangeteekend . Dat vers is voor mij gemaakt , heb ik dikwijls gedacht , evenals nog vele andere liederen in dat boekje !»
» Ik minde u teer , nog blijf ' k u minnen , Ontvlood de zon ook aan ons oog : Mijn liefde blijft , zal ' t al verwinnen , En voert ons op ten starrenboog !»
Zoo riep zij en zonk in zijne armen . Wat was grooter , de verrukking of de smart die uit zijn oogen spraken , toen hij ze als in een stom gebed ten hemel sloeg , terwijl een zucht zijn borst ontsnapte ?
« Maar hebt ge dan niet gehoord , geliefde , wat de aanleiding was tot de daad , waarvoor ik nu boete doe ? Heeft men u niet verteld , dat een blinde hartstocht voor — — een vrouw , mij daarheen gebracht heeft , waar ge mij hebt gevonden ? En zult ge mij kunnen begrijpen , als ik u zeg , dat ik u , niemand anders dan u , ooit heb bemind en dat ik op een wenk van uwe hand naar u zou zijn toegesneld , zonder zelfs een blik terug te slaan op datgene wat ik achterliet ?//
» Ik begrijp u niet ,» hernam zij en hij zag hoe haar bij deze woorden een rilling beving , » ik begrijp en versta ' t niet . Uw huishoudster en uw vriend , die mij hierheen heeft gebracht , hebben my alles verteld ; het meeste is mij duister gebleven , maar toch geloof ik alles wat ge zegt . Ik kan niet anders dan u gelooven i en aan uw schuld wil ik niet denken !»
» Gij verstaat mij niet ), en toch — '
# En toch bemin ik u en wil uw ongeluk helpen dragen !
Denk aan mijn trouw wanneer uw straf u eens te zwaar valt , en zoodra gij uw misdaad hebt geboet , trekken wij naar een ander land , waar wij onbekend en vrij zullen zijn . Daar waar wij alle menschen gerust in de oogen kunnen zien , zullen wij een nieuw leven beginnen .»
» En onze liefde en godsvrucht zullen er de grondsteen van zijn !» voegde hij er bij , terwijl hij haar , door haar geestdrift meegesleept , tegen zijn kloppend hart drukte . Doch reeds het volgende oogenblik daarna bekroop hem
een onverklaarbaar gevoel van angst // Ach !»
riep hij uit , » de hoop op zulk een geluk is te zoet;zoo veel zegen is niet voor mij weggelegd ! Ik zie in de toekomst , en een donkere afgrond , waarover geen brug henen leidt , houdt mij gescheiden van het droombeeld , dat gij voor mijne oogen ontrolt . Ik durf niet meer aan het geluk gelooven , want ik heb het verspeeld !»
// Mijn Ernst ,» hernam zij zonder acht te slaan op zijn laatste woorden ,» gij zult toch niet vergeten God te danken , dat wij elkander na zooveel jammer en schuld hebben weergevonden ! Hier rust ik aan uw verzoende borst , en uw hand , — die lieve hand , die ik zoo vurig verlangde nog eenmaal te drukken vóór dat ik stierf , zal mij door het nieuwe leven leiden dat voor ons opgaat , zoodra gij als een vrij man deze muren achter ulaat . Gij zucht ? Zie mij niet met zulke blikken aan ! Gij moet blijven hopen , eu u verheugen in mijne liefde !//
» tIoe zou ik dit kunnen , terwijl ieder uwer woorden mij zegt hoezeer ik uwer onwaardig ben ?//
» Ach Ernst , als God en menschen u vergiffenis schen-ken ( schenken ) , moogt ge u zelven niet verachten . Denk niet meer aan uwe schuld , denk aan Gods barmhartigheid , die zoo oneindig groot is , die berouwhebbende menschenkin-deren ( menschenkin-deren ) vergeeft , die hun toevlucht bij Hem zoeken . De liefde is lankmoedig en vriendelijk en heeft geen einde , en ik zal ook niet moede worden u over haar te spreken , totdat ge mij zult verstaan !/'
Zoo sprak zij liefderijk en vertroostend totdat hij zijn toestand langzamerhand helderder begon in te zien . Zij ontwaakten beiden als uit een droom , toen de cipier met zijn sleutelbos voor hen stond , zijne hand op den schouder van het meisje legde en op nadrukkelijken toon zeide : // De tijd is voorbij , mijn kind ; gij moet weg !» // Vaarwel ,» sprak zij zacht en innig ; » ik kom gauw terug !»
// Gij hebt mij nog niet gezegd hoe dat blad uitmijn briefin uw handen kwam . Ook weet ik nog niet , hoe moeder en Emanuel het opnemen — » Hij kon de gedachte niet uitspreken . Eensklaps schoot er iets door zijn hoofd en nam zijn gelaat eene uitdrukking aan , alsof er eene vreeselijke waarheid voor hem was opgegaan . // Heeft moeder —»
De cipier trad tusschen beiden en sprak : » Wat helpt u dat vragen ? Ze moet toch weg !» » God behoede u , geliefde ! Vaarwel !» De cipier ging naar de tafel en onderzocht het blad papier , dat daarop was blijven liggen . Toen hij zich omkeerde , had zij reeds de cel verlaten .
{ Wordt vervolgd ).
>^^&^^ C>^ei^S^^i ^>
jto«rpM * jlpfon op Jara ,
Door ^ Fr . GERSTACKER .
( Slot .) —*&>-
De familie von Kessinger had Indië reeds sedert lang verlaten , de oude regent was gestorven , het kleine meisje , de heldin van het geheele bedrijf , was reeds grootmoeder geworden en bevond zich in dienst van den heer A . Baud , theeplanter op Java — maar nooit had zij weder iets soortgelijks beleefd .
De heeren loofden wel een premie van tweehonderd gulden uit voor ieder , die hun de gelegenheid wilde
geven , zulk eene » Gendaroea » of spookverschijning bij te wonen , maar dit bracht geenerlei licht in de zaak aan . Ook de latere nasporingen bleven , gelijk de vorige , zonder bepaalde uitkomst .
Generaal Michiels vermeed het in latere jaren opzet-telijk ( opzettelijk ) , cenig verhaal van ' t voorval te geven of die zaak zelfs maar eenigszins aan te roeren , daar hij de onder-vinding ( ondervinding ) had opgedaan , dat de toehoorders er gewoonlijk den draak meê staken . In het jaar 1847 echter drong de generaal von Gagern , die zich met eene buitengewone zending in Indië bevond , aan tafel eens bij hem aan het voorgevallene te vertellen . Eerst weigerde Michiels , en slechts op herhaald aanzoek willigde hij ' t verzoek in . Toen generaal v . Gagern er nu ook over begon te lachen , leidde dit tot zulk een hevig tooneel , dat v . Gagern eindelijk genoodzaakt was bepaald zijne ver-ontschuldiging ( verontschuldiging ) te maken .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het