Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 218

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 218
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
218
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
2
DE OLIJFTAK .
m
zijne schande uit te wisschen . In die hoop had hij , eilaas ! zich bedrogen gezien . Na korten tijd , was zijne veroordeeling ook in de stad , waar hij zich had heen begeven , om er als scheepstimmerman werkzaam te zijn , bekend geraakt . Hij werd dus verplicht nogmaals een ander -' toevluchtsoord te kiezen . Hier was hetzelfde gebeurd . Na een kort oponthoud , was wederom zijne geschiedenis ruchtbaar geworden , en had hij zich moeten yerwijderen . Zoo was het hem overal gegaan , waar hij zich achter-volgens ( achter-volgens ) nederzette . Overal had de eene of andere omstandigheid op den duur zijne veroordeeling verraden en datgene aan het licht gebracht , wat hij zoo gaarne door ijver en oppassendheid , door een gedrag , dat wezentlijk voorbeeldig verdiende ge-noemd ( genoemd ) te worden , zichzelven en anderen hadde doen vergeten .,
Hij was middelerwijl met een arm , maar deugdzaam meisje in den echt getreden . Hij had haar , bij het aanbieden zijner hand , zijn ongeluk niet verzwegen ; en zij bezat zielenadel genoeg , om zich door zijne bekentenis niet te laten afschrikken . Hun huwelijk was met de geboorte van een zoontje gezegend geworden , dat hij , even
als de moeder , hartstochtelijk beminde
Wat hem inzonderheid gedwongen had van zijnen laatsten meester afscheid te nemen , was de wensch , aan vrouw en kind kwel-lingen ( kwellingen ) te sparen , welke hem bij voortduring zeer hard vielen , doch waaraan hij zich van lieverlede , als aan een onvermij-delijk ( onvermijdelijk ) kwaad , gewend had . Zijne ruwe gezellen vergenoegden zich niet met hem dagelijks door allerlei boosaardige aanmer-kingen ( aanmerkingen ) , grove verwijten en wreede spotter-nijen ( spotternijen ) en beleedigingen het leven op de werf zuur te maken . Zij deden ook zijne dierbaren in de minachting en den smaad deelen , waarmede zij hem bejegenden . Daarom was hij op de werf van M . Velker eene schuilplaats komen zoeken . Hier , aan het andere einde des lands , verre van degenen , welke van zijnen val getuigen geweest waren of dien val hadden vernomen , vleide hij zich minder aan herkenning te zijn bloot-gesteld ( blootgesteld ) , en eindelijk ongestoord aan het herwinnen der achting zijner medemen-sen ( medemensen ) en te kunnen werken .
Hij had zonder Jan Donckers en zijne wraakzucht gerekend . Met de inlichtingen gewapend , op welker spoor zijn haat hem gebracht had , bereidde zich de wrokkende onverlaat hem andermaal tot den aftocht te dwingen . Laf als de meeste kerels van zijnen stempel wachtte hij zich wel Hen-drik ( Hendrik ) met open visier aan te randen . Hij wilde hem door anderen den slag laten toe-brengen ( toebrengen ) , die hem van de werf van M . Velker moest verdrijven , en vond er een helsch genoegen in hem juist door den man te doen treffen , dien de arme zijnen vriend mocht gelooven . Die man was Bavo : Na den lichtgeloovigen scheepstimmerman door lasterlijke aantijgingen tegen De Winter te hebben opgeruid , deelde Donckers hem zijne ontdekking , de vroegere schande van Hendrik , mede . Daarna deed hij hem drinken . Wat hij verlangde , geschiedde weldra . Door des snoodaards influisteringen verbitterd en door den drank bedwelmd , verweet Bavo den vriend , die zich voor hem ware zelf-opofferingen ( zelfopofferingen ) had getroost , wien hij zooveel verschuldigd was , zijnen misstap en de gevolgen daarvan , in het openbaar ... Zoo zwarte ondankbaarheid griefde Hendrik nog meer dan de smadelijke vernedering ; zij benam hem allen moed ... Weinige dagen later was hij van de werf verdwenen , zonder dat men wist , waar hij zich had heen begeven . Eerst lang nadien hoorde \ I . Velker , dat hij in het buitenland aan zijnen kommer was bezweken , zijne troos-telooze ( troos-telooze ) weduwe met haar zoontje zonder
steun in de wereld achterlatende . . .
Het was voornamelijk op die gebeurte-nis ( gebeurtenis ) , dat M . Velker had gedoeld , toen hij Bavo in zoo strenge bewoordingen van de misslagen sprak , welke hij door het toedoen van Bert's vader had begaan . Zijne toespelingen hadden den scheepstimmerman te meerder moeten treffen , daar deze zelf die gebeurtenis en de ellendige rol daarbij doorhem gespeeld , jaren lang , met bloe-dige ( bloedige ) tranen had beweend . Alles had hij vooreerst , na ' t uitslapen van zijnen roes , aangewend , om zich met De Winter te verzoenen . Op zijne knieën had hij den gegriefden vriend , den gehoonden makker om vergiffenis gesmeekt . .. Die vergiffenis had de brave hem geschonken , zonder daarom van zijn besluit nogmaals naar elders te gaan , te willen afzien ...
Toen Bavo van zijne spoorlooze ver-dwijning ( verdwijning ) hoorde , werd hij als radeloos . Maanden achtereen had hij om het verlies des rechtschapen ongelukkigen getreurd . Hij had niets onbeproefd gelaten , omzijn nieuw verblijf te ontdekken ; en toen al zijn pogingen vruchteloos bleken te zijn , had men de grootste moeite gehad , om zijne vertwijfeling te stillen , om hem te beletten de handen aan zichzelven te slaan . Het was een geluk voor hem , dat M . Velker , onmiddellijk na De Winter's verdwijning , Jan Donckers had doorge-zonden ( doorgezonden ) . Bavo hadde misschien niet altoos aan het verlangen kunnen weerstaan den laffen opstoker te tuchtigen , en vroeg of laat zich aan hem vergrepen , indien hij langer hem dagelijks onder zijne oogen hadde moeten zien . Thans had hij den tijd te bedaren . Allengs waren zijne wanhoop en zijne kwaadheid geweken , zijne gewe-tensknagingen ( gewe-tensknagingen ) ingesluimerd . Toen jaren later , na Donckers ' dood , M . Velker , in aanzien van den treurigen toestand zijner weduwe , er in toestemde haren zoon Bert op zijne werf te nemen , was het voorval onder de werklieden bijna vergeten en zelfs in Bavo's geheugen niet levendig ge-noeg ( genoeg ) meer , om hem van den knaap af-keerig ( af-keerig ) te maken of hem dezen te doen schuwen . Hoe weinig de menschlievende scheepsbouwer zich van zijne goedheid op-zichtens ( op-zichtens ) de weduwe had te beloven , hoe verderfelijk ook de omgang met dien zoon voor Bavo en anderen dreigde te worden , is ons gebleken .
( Wordt vervolgd ).
DE SCHOOLMEESTERSVROÜW EN HAAR ZOON .
Een verhaal van Marie Giese , schrijfster van :
„ Zoo is ' t beschikt in Godee hand ,"
TWINTIGSTE HOOFDSTUK .
EEN DONKERE ZONDAG .
Het klokgelui had reeds lang opgehouden voor dat Anna de kerk bereikte , en ook de zon had zich achter de wolken verscholen . Een koele wind trok klageud door de ledige straten , en overal in de rondte heerschteeen stilte , die haar hart beklemde . Zij keek den weg naar het huis der meestersvrouw op . De tuindeur stond wijd open , even als de poort van het kerkhof , en vergiste zij zich niet dan zag zij den brievenbesteller dwars de straat oversteken en onder de boomen , die rondom den gods-akker ( godsakker ) stonden , verdwijnen . Toen zij naderbij kwam verwonderde zij zich dat haar van uit de openstaande kerkdeur geen gezang te gemoet klonk , en haar verwon-dering ( verwondering ) vermeerderde nog toen zij zag dat de dienst nog niet begonnen was . Op het , kerkhof stonden de kerkgangers
in groepen , eenigen zelfs tegen den tuinmuur der meesters-vrouw ( meesters-vrouw ) . Het gelaat van al deze menschen toekende onte - -vredenheid ( -vredenheid ) , en velen hunner schudden ' t hoofd , alsof zij iets niet _ konden begrijpen , terwijl anderen met fluisterende stem elkander hunne opmerkingen mede-deelden ( mededeelden ) . Anna overzag dit alles met een enkelen blik , en een onbeschrijfelijk gevoel van angst , de vrees voor een ongeluk , maakte zich van haar meester . Ongehinderd liet iedereen haar den tuin ingaan ; zij groette in ' t voor-bijgaan ( voorbijgaan ) eenige bekenden en deed haar best om zich zelve te overreden dat dit alles niets bijzonders tebeteekenen had , en dat haar eigen gedrukte gemoedstemming haar zulke donkere schrikbeelden voorspiegelde . En toch had zij den moed niet eenige vraag tot opheldering te doen , maar met ingehouden adem trad zij de huisdeur binnen . De schuwe blik , dien zij in de huiskamer wierp , ver-toonde ( vertoonde ) haar niets vreemds . Aan de vensters bloeiden achter de eenvoudige witte gordijnen de geraniums en muurbloemen van de meestersvrouw ; voor de smalle sofa met het roodge-gestreepte ( roodge-gestreepte ) overtrek , stond de groote tafel — ter eere van den feestdag met een fijn , helder tafellaken gedekt — en in het midden daarvan het gebak , een geschenk der pachtersvrouw . In de rondte stonden vier kopjes ; een daarvan was onaangeroerd gebleven , want Anna , de ver-wachte ( verwachte ) gast , was niet verschenen . Zij'^meende een oogen - -blik ( -blik ) vrijer te kunnen ademhalen , toen een gemompel in de binnenkamer haar oor trof .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het