Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 211

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 211
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
211
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
3
hooger draagt dan de andere weduwen in ' t kerspel . Welke moeder kan zich ook beroemen op twee zonen zooals zij ! God beware haar in haar geluk voor hoogmoed . Ik gun haar alles goeds , daar zij in den grond een brave vrouw is , die geen mensch een stroo in den weg legt en ieder zijns weegs laat gaan , zonder te schimpen of kwaad te spreken van anderen , zooals menige vrouw uit ' t dorp doet , die nog niet in haar schaduw kan staan . Maar hoe gaat ' t toch met den anderen jongen heer in de stad ?//
// Emanuel zei onlangs — ' t is wel al een maand geleden — dat hij eindelijk weer een langen brief had geschreven . Hij leeft heel naar zijn zin en vroolijk onder de voorname heeren en dames in de hoofdstad , waarheen hij in den herfst verplaatst werd .» De kleine Annazeide dit , terwijl zij , met den rug naar de pachtersvrouw gekeerd , met een wit linnen doek het stof van de meubelen veegde en de bloempotten in orde schikte .
// Onder voorname heeren en dames ! Maar dat spreekt van zelf . Hij kan toch niet met burgermeisjes en jongens omgaan , die zijns gelijken niet zijn ,// antwoordde de pachtersvrouw , terwijl zij haar biersoep at . // Hjj weet toch heel goed waar zijn plaats is . En hoe staat ' t toch met de dochter van den president ; men sprak er immers vanden winter over dat hij met haar zou gaan trouwen ?//
// Daar heeft Emanuel niets van gezegd . Vóór dat ik heenga , zal ik u het morgengebed voorlezen .// Zonder een antwoord af te wachten nam zij het gebedenboek op , ging zitten en sloeg het open op de plaats , waar een gedroogd takje rozemarijn lag .
// Zie , de winter is voorbij , de regen heeft opgehouden ; de bloemen zijn ontloken , de lente is in't land gekomen . en de tortelduif laat zich weer hooren . De genade des Eeuwigen is onuitputtelijk en Zijne barmhartigheid her-nieuwt ( hernieuwt ) zich iederen morgen . Wel hen , die op Hem
bouwen ! // begon zij met vaste stem en las op
denzelfden toon tot aan het einde voort .
// Amen !// zeide de pachtersvrouw ; // gij hebt vergeten amen te zeggen . Nu is het tijd voor u , kindlief , om te t.ntbj jtnn en naar de kerk te gaan . Groet de meestersvrouw voor mij en blijf van daag bij haar . Als ge maar het het brood voor de bedienden uitgeeft , kunnen we ons van daag wel zonder u behelpen . Groet ook Emanuel en bid ook voor mij .//
«■ Ik zal er aan denken , en nu vaarwel !// sprak Anna en drukte de hand die de vrouw haar tusschen de bedgordijnen toestak . Daarna verrichtte zij haar huiselijke plichten en keerde naar haar kamer terug om zich feestelijk te kleeden . Zij bleef gedurende dien tijd zeer kalm en onverschillig , en slechts eenmaal , toen zij haar vlechten opstak , die niets van denfraaien gouden glans en dikte verloren hadden , werden haar oogen beneveld en een stomme smart vertrok de hoeken van haar mond . Maai-de ( Maaide ) gewoonte der zelfbeheersching behield de overhand , toen een gedruisch in den gang in de stille kamer door-drong ( doordrong ) . Het waren de knechten , die uit hunne afgeschoten kamertjes in de stallen het huis inkwamen , om in de groote dienstbodenkamer gezamenlijk te gaan ontbijten . Even als allen in het dorp wilden ook zij naar de . kerk gaan , om mijnheer Emanuel op den kansel te zien . Anna was nog bezig haar kamertje op te ruimen en draalde daar opzettelijk mede , toen een der meiden , met den witten doek luchtig om't hoofd gebonden , het gezangboek in de hand , haar hoofd naar binnen stak en vroeg of zij klaar was . Antje verzocht dat men maar niet op haar zou wachten , daar zij nog veel te doen had , ook wilde zij den weg nemen over Lizette's hoeve , om met haar naar de kerk te rijden . // Ik [ kan niet met hen mede gaan ,// zuchtte zij ; // het is alsof ik mijn zelfbeheersching zou verliezen , als ik onder menschen zou moeten zijn .// Het was de derde Zondag in April . Op de velden tusschen de beide dorpen schoot het jonge zaad lustig in de hoogte , en over de weiden lag reeds een geurig groen waas verspreid . De boomen langs beide zijden van den rijweg begonnen hunne volle knoppen reeds te openen , terwijl in het bosch reeds eenige berkenboomen hun fijne blaadjes hadden ontplooid en de in den bloei staande hazel-atruiken ( hazel-atruiken ) onder de bruine , knoestige stemmen der eiken bogen . Een nevel bedekte op dit oog
hare warmte verspreidde zich door de lucht , en geen ruwe windvlaag stoorde het uitbotten en ontkiemen in den uitgestrekten lusthof der natuur , die zoo lang door den harden winter verstijfd had gelegen . De trekvogels be-gonnen ( begonnen ) reeds terug te keeren , en boven het hoofd der kleine Anna verhief zich een leeuwerik zingend in de zoele lucht , toen zij door den tuin den boerderij , en dien welke nu spoedig haar eigendom zou zijn , den weg door ' t open veld insloeg . Zij vermeed den rijweg , waarop zij haar bekenden alleen of in groepjes vreedzaam naar de kerk zag wandelen , en koos een voetpad dat over een versch beploegd veld door het bosch leidde . Op dit pad was zij op dien smartelijken avond in den vorigen zomer in het dorp aangekomen , en altijd ging zij dien weg wanneer zij niet nalaten kon de plekjes te bezoeken waar zij haar jeugd had achter zich gelaten . Zij behoefde niet bang te zijn een enkel levend wezen aldaar te ontmoeten , behalve soms eenige kinderen , die van den oever der beek riethalmen haalden om daaruit pijpjes te snijden . In het bosch was het pad op sommige plaatsen zoodanig met mos en struikgewas begroeid , dat slechts een ver-trouwde ( vertrouwde ) voet het kon ontdekken .
Het bleeke gelaat der kleine Anna was als gewoonlijk in een ernstigen plooi toen zij de tuindeur uittrad . Het was immers mogelijk dat men haar zag , zoo lang zij nog in ' t bereik van het dorp was . Toen echter de eerste boomen van het bosch hunne takken boven haar hoofd uitspreidden en zij haar stap vertraagde , nam haar gelaat eene geheel andere uitdrukking aan , en zuchtte zij : // Ach ik kan mij zelfs niet meer verheugen over de lente ! Mijn lust en vreugde zijn dood , even als alle andere gevoelens in mijn hart . Ik zie hoe alles streeft om door het duister te breken en den zonneglans op te vangen , maar ik kan mij niet uit het stof verheffen en mij in mijn lot verheugen . Waarom nam ik niet geduldig en in ootmoed aan wat God over mij beschikte ? W aarom liet ik mij in mijn wanhoop tot een leugen verleiden , die mijn leven vergalt ! Ik heb mij aan God en menschen bezondigd en ik heb den moed niet om mijn schuld te belijden en mij door de menschen eene lichtzinnige gekkin , een onstandvastig schepsel te laten noemen !// Zij was juist op het punt om neer te knielen en te bidden toen een geruiseh haar oor trof.'t Was een wagen , die ratelend door de ochtendstilte van het bosch op den ongelijken weg voortrolde , die niet ver van deze plaats voorbij liep . Zij drong dieper in het struikgewas door en stond nog niet stil , toen iedere echo van dit hin-derlijke ( hinderlijke ) gedruisch reeds was weggestorven . Het voetpad was onzichtbaar onder gras en welige slingerplanten , en somtijds moest zij de struiken aan beide zijden van den weg terug buigen , om zich een doortocht te banen . Op een kleine open plek , in ' t midden waarvan zich een eeuwen-ouden ( eeuwenouden ) eik verhief , bleef zij staan . Hagedoorn , braamstruiken en hazelaren sloten het plekje als met eene omheining af , die zóó dicht was , dat geen storm hier kon door-dringen ( doordringen ) , en zelfs de wind kon alleen door de toppen der pijnboomen blaz
De vreedzaamheid van dit plekje trof het onrustige gemoed van het meisje ; zij stond stil en vouwde de han-den ( handen ) . // Gij God des vredes , die hier troont , Gij hebt niet gewild dat ik zou sterven ; wijs mij dan ook een weg waarop ik door de wereld kan gaan , zonder een kwaad geweten met mij om te dragen ! Ik wil mijne ziel bevrijden uit de banden waarin mijn trotschheid en ge-krenkte ( gekrenkte ) eigenwaarde mij hebben verstrikt ; ik wil hen die mij verraden en beleedigd hebben , vergeven , en Gij ! barmhartige Vader , ziet mijn berouw en zult het aannemen ! Zoo bad zij , en alsof God zich door een teeken aan haar wilde openbaren , brak op dat oogenblik de zon schitterend door de wolken , en een gouden straal drong door de takken van het struikgewas , dat het stille plekje hield besloten . Zij volgde hem met den blik en , zie ! hij
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het