Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 195

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 195
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
195
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE O L IJ E T A K .
3
wij den arbeid staken , dat wij niet langer voor hem willen werken !» Bavo schudde het hoofd . « Gij staakt den arbeid , verklaart , dat gij niet langer voor hem wilt werken ,» sprak hij . « Het is niet genoeg te dreigen . ... Indien gij uwer bedreiging geen gevolg geven kunt , ware het beter niets te zeggen en stillekens te laten gebeuren wat wij niet kunnen verhinderen . »
« Gij hebt gelijk , o bekende Bert , « dat
ware het Ook zoude ik u niet voorstellen
zoo stout te spreken , indien wij ons bij dreigen moesten bepalen — Maar ... daar juist zit het hem : dat zullen wij niet !» « Dat zullen wij niet !» « Wat wilt gij zeggen ?» « Ik wil zeggen , dat het alleen van ons zal afhangen onzer bedreiging gevolg te geven . »
En hij zweeg , om het uitwerksel van zijne raadselachtige woorden gade te slaan . Bit uitwerksel was hetgeen hij verwacht had . Met verdubbelde nieuwsgierigheid verdron-gen ( verdrongen ) de anderen zich rondom hem . « Ga voort ! » « Spreek op !»
« Zeg ons wat wij alsdan zullen te doen hebben !» werd hem van verscheidene zijden toegeroepen .
« Luistert ! » hernam hij , na eenige minu-ten ( minuten ) berekend stilzwijgen , op zegepralenden toon : « Gij hebt zondag laatst , in het Schipken , wel een ' vreemdeling met mij gezien , niet waar '? »
Verscheidene arbeiders herrinnerden zich inderdaad een ' onbekenden persoon met Bert in de herberg het Schipken , insge-lijks ( insgelijks ) in de nabijheid der werf gelegen , te hebben gezien .
« Ik deed u met hem geene kennis maken ,» vervolgde Bert , « wijl ik het voor alsnog overbodig oordeelde : er was toen geene spraak van Kasper boven ons te stellen . . . Thans wil ik u echter zeggen wie hij was , en wat hij mij kwam vragen ... Doch het blijft onder ons , hoort gij ?... Het is niet noodig , dat al onze mannen het weten ... Het is genoeg , dat gij-lieden van de zaak niet onkundig blijft . . Welnu , verneemt , dat het een van de twee nieuwe timmer-lieden ( timmerlieden ) was , welke M . Boelants uit Antwer-pen ( Antwerpen ) heeft ontboden . Hij kwam . bij mij vernemen , of er niemand van ons lust had bij zijn ' baas in dienst te treden . Het schijnt , dat er op M . Boelants werf druk werk is : er moeten eerstdaags twee nieuwe bodems op stapel worden gezet ... Men heeft voor het minst een vijftig man noodig en belooft een zeer hoog loon . Ik ben met den Antwerpenaar afgesproken , dat ik u zoude polsen . .. Gij ziet dus , dat wij het middel hebben het niet bij dreigen te laten ; dat wij M . Velker , indien wij willen , de prang op den neus kunnen zetten en hem dwingen ons onzen zin te geven ... Wat . denkt gij er van ? »
Dé werklieden bezagen elkander , als wilden zij de een den ander raadplegen , vooraleer een besluit te nemen .
« Ik denk dat wij den baas moeten laten zitten en naar Boelants gaan , indien hij zijn plan wil doordrijven !» riep eindelijk een der driftigsten .
« Ja , ja , dat moeten wij , als hij bijzijn voornemen blijft ons den melkmuil op te dringen !» riepen anderen .
Bavo schudde het hoofd .
«' t Is gauw gezegd ,» merkte hij aan , « maar blijft te bezien of wij , zelfs met het hooge loon , bij M . Boelants beter zullen zijn . Gij weet hoe hij bestaat , en dat hij . ten opzichte van zijn werkvolk niet zeer mild is ... Toen zijne timmerlieden hem , vóór een paar jaren , om verhooging van loon baden , werden zij droogjes afge-scheept ( afgescheept ) ; en ' t was slechts nadat M . Velker ongevraagd ons loon verhoogde , dat
Boelants tegen wil en dank er moest in toestemmen ook zijn volk meer te betalen ... Ik vrees , dat zijne tegenwoordige belofte wederom enkel een gevolg van de omstandig-heden ( omstandigheden ) is , en dat hij ze maar zoo lang zal houden , als het werk dringend blijft . Wie weet , of hij ons later niet veel minder betaalt , dan wij nu hebben . .. Op die wijze zouden wij wel eens van de klaver naai-de ( naaide ) biezen kunnen loopen ...»
« Wat geeft het ?» zeide Bert . « Wij zijn niet verplicht langer bij hem te arbeiden , dan het ons lust . Wil hij later ons ver-minderen ( verminderen ) , staat het ons bij hem niet meer aan , dan laten wij hem eveneens zitten . . . Wij zijn niet gebonden ... Maar ik denk , dat hij het verstand zal hebben het te begrijpen en ons woord zal houden ... Wat er ook van zij , komt tijd , komt raad ... Wij kunnen des noods op voorhand onze maatregelen nemen , en in afwachting zullen wij M . Velker eene harde les gegeven en hem den hoon duurbetaald gezet hebben , dien hij ons allen en vooral u , Bavo , met de benoeming van den Kasper wil aandoen .»
« Dat is het ! — Dat is het !» meenden allen , Bavo niet uitgezonderd , wiens bloed door elke toespeling op de benoeming op nieuws aan ' t koken werd gebracht . « Wij moeten hem den hoon duur betaald zetten !»
« Wel !» sprak Bert . « Doch gij zult zien , het zal niet eens noodig zijn zoo verre te gaan ... Als M . Velker verneemt wat wij verlangen , en dat wij in staat zijn hem een ' goeden trek te spelen , zal hij ' t niet tot het uiterste laten komen . Hij zal platte broodjes bakken en al doen wat wij willen , weest er zeker van . ' k Wed , dat hij er zelfs in toestemt nogmaals ons loon te ver-hoogen ( ver-hoogen ) , indien wij hem laten hooren , dat men ons elders meer aanbiedt ... Doch wij moeten het altemaal eens zijn , anders gaat het niet ... Laat zien : zijn wij allen , die ons op dit oogenblik hier bevinden , akkoord ? »
« Ja , ja , wij zijn akkoord ! — Wij zijn het eens ! » riepen de opgewonden werk-lieden ( werklieden ) .
« Dan blijft ons alleen over ons met deandere makkers te verstaan , » eindigde Bert . « Ik heb diegenen , welke ik meende hetbest te mogen vertrouwen , dezen avond in het Schipken bescheid . Zij beloofden er tekomen en zullen wellicht reeds op onswachten . Naar het Schipken dus , en pogenwij zoovele vrienden mogelijk tot ons ge-voelen ( gevoelen ) over te halen ! » I
« Naar het Schipken ! Naar het Schipken ! — Laten wij met de anderen spreken ! » rie-pen ( rie-pen ) allen eenstemmig . « De baas moet ons recht doen ! — De baas moet ons onzen zin geven of .... de duivel zal de kaars houden ! »
( Wordt vervolgd .)
DE SCEOOLMEESTEESVROÜW EN HAAR ZOON .
Een verhaal van Makie Giese , schrijfster va »; ,, Zoo is ' t beschikt in Godes hand ."
ooXKo *
ZEVENTIENDE HOOFDSTUK .
AAN DEN RAND VAN DEN AFGROND .
Dat feest werd gegeven tot sluiting der geheele , zoo schitterende viering van de stichting der hoogeschool . De muzenzonen wilden Bachus hunne offers brengen , vóór dat zij tot hunne stille ambtsbezigheden en hun eigen huis terugkeerden . Terwijl Ernst de trappen naar den bierkelder afdaalde en hem door de openstaande deuren het gejuich der feestgenooten te gemoet klonk , voelde hij een harden slag op zijn schouder .
" Goed dat ik u hier ontmoet , mijn vriend ! Laat ons gezamenlijk de altaren van Dionysius betreden ." Het was Lucie's neef . " Hoor eens broeder ," vervolgde deze , « op uw verheven voorhoofd vertoont zich een onweerswolk . Is ' t liefde ? Zijn ' t schulden of —"
" Een dwaling van uw oogen , die , zooals ' t mij dunkt , te diep in ' t glas gekeken hebben ;" antwoordde Ernst met een gedwongen lachje .
" Ik vergis mij nooit ! Soms maak ik wel fouten in't rekenen , die mijn waarde moeder trouw verbetert . Zij begrijpt dat iedereen niet vlug is in ' t aftrekken . Hoort gij dien zilveren klank ?" voegde hij er bij , terwijl hij op zijn zak klopte . " Maar gekheid opeen stokje , vriend , als ge soms werkelijk in geldverlegenheid mocht zijn , maak dan maar gerust , een kleine beer bij me ."
" Vertel mij eens wat er met uw nicht Lucie is voorge-vallen ( voorgevallen ) !" vroeg Ernst op eens zonder de minste omwegen . " Ben ik soms de hoeder van onze schoone kunstena-ressen ( kunstenaressen ) ? Degene ; naar wie ge mij juist vraagt , zag ik toevallig van middag aan de zijde van een deftigen heer door de plantage rijden , en zij scheen zich heel wel te bevinden . Meer weet ik u niet van haar lot-gevallen ( lotgevallen ) te vertellen . Laat u echter door dat bericht niet uit uw humeur brengen , maar leer bijtijds dat de vrouwen als de wind zijn . " Wat is ' t hoogst genot des levens ?" zoo zong hij , terwijl hij met zijn vriend gearmd , de zaal binnentrad .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het