Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 187
De Olijftak
beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 187
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
187
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
3
waarmede hij de inscription op den steen verklaarde , en die beteekenden , dat Eas-ting ( Easting ) den 11 . September 1863 het voorstel op het statistiek congres te Berlijn deed om een congres te Genève te beleggen , hetwelk den 26 . October 1863 gehouden , en waar de grondslag voor de conventie van Genève gelegd werd , die op den 22 . Augus-tus ( Augustus ) 1864 en door de afgevaardigden van twaalf mogendheden werd vastgesteld .
« Basting had het eerst door de vertaling van het werkje van Henri Dunant in Neder-land ( Nederland ) de aandacht op het Roode Kruis geves-tigd ( gevestigd ) , en later steeds grooten ijver en belangstelling aan den dag gelegd , zoodat ook de Nederlandsche Vereeniging groote verpligtingen heeft aan haar overleden eerelid .
« Dr . Verweij dankte den voorzitter in weinige maar hartelijke woorden , in naam der vrienden van Basting , voor de moeite en zorgen aan deze zaak besteed en voor de uitnemende en schoone woorden , bij het plaatsen van dezen gedenksteen gesproken .
« De steen , door de goede zorgen van den penningmeester , baron van Hardenbroek , uitstekend uitgevoerd , is belangrijk door eenvoudigheid en goeden smaak . Hij bestaat uit wit marmer met zwarte blokletters , waarboven de emblemen van den Oorlog en van de Geneeskundige Dienst , in het midden waarvan een Bood gelijkarmig Kruis is geplaatst . De steen rust op een schuin voetstuk en is omgeven met een sierlijk ijzeren hek . De inscriptie is deze : « Aan
Johan Hendrik Christiaan Basting ,
Bevorderaar der Conventie
van Genève .
XI September XII Augustus
XXVI October 1863 . 1864 .
De Nederlandsche Vereeniging van het Roode Kruis . »
S^^y ^>^>*>
DE SCHOOLMEESTERSVROUW EN HAAR ZOON .
Een verhaal van Marie Giese , schrijfster van : ,, Zoo is ' t beschikt in Godes hand ."
ZESTIENDE HOOFDSTUK .
EENE LIEFDESBEGOOCHELING .
Het was omstreeks zeven uur ' s avonds toen Ernst over een werk heengebogen in zijn stille kamer zat . Reeds een uur te voren had hij de blinden voor zijn venster gesloten , de deur gegrendeld en zijn lamp aan-gestoken ( aangestoken ) , om ongestoord aan zijn bezigheden te kunnen blijven , doch het middel bleek vruchteloos te zijn , want altijd en altijd weer zweefden zijn gedachten terug naar het feest , maar neen ! tot haar , die er door iedereen de kroon van was genoemd . Half verwelkt , maar nog altijd geurig , lag de roode anjelier voor hem en tusschenbeide nam hij dien in de hand om de bloem te bekijken met eene uitdrukking , alsof hij in een tooverslaap verkeerde , tot-dat ( totdat ) hij ze weer neerlegde en met de hand door zijn haar streek of over zijn voorhoofd wreef om zich te overtuigen of hij werkelijk droomde of waakte . Dan keerde hij terug tot zijn aktenstuk , waaruit een duffe reuk van schimmel tot hem opsteeg , las eenige bladzijden , dacht over den inhoud na en sprong dan weer eensklaps op , om den anjelier in eene lade van zijn schrijftafel te sluiten , nadat hij dien eerst met zijne lippen had aangeraakt . Toen hij het venster naderde , troffen gedempte toonen zijn oor . Hij opende dc luiken en ook het venster om duidelijker te hooren . Ginds moesten deuren en vensters zijn ge-sloten ( gesloten ) , ook woei het zoele avondkoeltje nu en dan een toon weg , terwijl het langzaam , donkere wolkgevaarten
voor zich uit drijvende , over de daken trok en in lange zuch-ten ( zuchten ) wegstierf om zich plotseling weer te verheffen ; maar de melodie was te diep in zijn geheugen geprent dan dat hij zich had kunnen vergissen , en het kwam hem voor dat hij hare stem hoorde even als dien avond aan den Rijn , toen hij haar voor ' t eerst had gezien en door de poëzie en de kracht dier muziek was meegesleept en daarin eenige afleiding in zijn smart had gevonden .
Hij luisterde en naarmate de toonen sterker werden en al voller en voller zijn oor troffen , klopte ook zijn hart . Hij doorliep in zijn geest den tijd , dien hij in haar omgang had doorgebracht , en hij vond geen enkelen dag die zich niet kenmerkte door een blijk harer innige deel-neming ( deelneming ) en goedheid . Wien had zij van ' t eerste oogenblik af met ongeveinsde toegenegenheid gezocht , wien anders dan hem ? Wien had zij steeds het oor geleend , terwijl anderen veronachtzaamd en onopgemerkt voor hem hadden moeten plaats maken , zoodra hij zich slechts vertoonde ? Had zijn vriend hem niet dikwijls gezegd dat er honderden waren , die hemde gunst der schoone en gevierde kunste-nares ( kunstenares ) benijdden ? En hoe schoon en gevierd zij was , was hem den vorigen * avond duidelijk gebleken , want men had haar immers ;, zoowel fluisterend als luid , de parel van het feest genoemd . Een nieuwe , plotselinge gedachte schoot hem door ' t hoofd . Was het louter deelnemende vriendschap die zij hem betoonde , of een
warmer gevoel was het ook liefde ? Liefde voor
hem , die versmaad , verraden was ? Een stroom van nieu-we ( nieuwe ) tegenstrijdige gevoelens woelde in zijn borst ; hij sprong op en streek zich met de hand door het haar en over het voorhoofd , als iemand die aan den hevigsten harts-tocht ( hartstocht ) is prijs gegeven en die alle moeite doet om bedaard te blijven . Eindelijk sloot hij werktuigelijk het venster , alsof hij zich niet nog meer door de bruisende , altijd hooger zwellende toongolven wilde laten)meeslepen , doch het volgende oogenblik schoof hij het weder open , want met het verstommen der muziek kwam hij inderdaad tot eene soort van kalmte , eene onttoovering , en hij voelde een verlangen naar den maalstroom , waarin hij zich straks had gestort en die hem had meegevoerd . Zoo stond hij daar , met het brandende voorhoofd tegen de glasruiten gedrukt , en altijd luider ruischte het aan zijn oor , altijd schitterender en stralender dook haar beeld uit den nevel voor hem op , altijd dichter en dringender trad het naar hem toe , en nu waren het woorden , die eene nieuwe melodie begeleidden , betooverende , verleide-lijke ( verleidelijke ) liefdeklanken , waarmee de sirene den schipper in den doodelijken draaikolk met zich voorttrekt , als hij het waagt met zijn boot in het vaarwater te komen , dat haar rijk is .
" Komaan mijn hart , dat utoebehoort ! In mijne armen vindt gij wat ge vergeefs gezocht hebt : Geluk eu liefde ! Ik wacht met de armen vol verlangen naar u uitge-strekt ( uitgestrekt ) om u aan mijn hart te drukken ; kom , geliefde , laat mij niet langer vergeefs naar usmachten , ach , kom toch eindelijk !" — De toonen stierven weg , en hij stormde naar buiten , zonder een blik op zijn werk te slaan , zonder de lamp uit te maken en de deur te slui-ten ( sluiten ) . Hij stond niet stil , voordat hij de laatste trede van haar trap bereikt en aangescheld had .
De tante opende bijna op ' t zelfde oogenblik dat hijbelde . » Zijt gij ' t p » vroeg zij verrast en met een norschenblik . »
» Is de jufvrouw niet t'huis ? »
» Neen — of ja ; dat wil zeggen , ze is van avond verhinderd om bezoek te ontvangen . »
In plaats van te rntwoorden , liep hij haar vrijpostig voorbij en klopte aan Lucie's deur . " Binnen !» riep zij zachtjes en op on vasten toon , en toen hij ijlings binnentrad zag hij , dat zich bij zijn verschijnen een lichte ongerust-heid ( ongerustheid ) op haar gelaat vertoonde , ook liep zij hem niet zoo als anders tegemoet om hem de hand te reiken , maar bleef aan de pianino staan en zeide aarzelend : »' t Is al laat !"
Getroffen door haar aanblik bleef hij staan zonder een woord te spreken . Zij had van daag meer zorg aan haar toilet besteed dan anders wanneer zij thuis bleef . Een gouden band was door haar zwart krullend haar getrokken en het blauwe kleed , dat hij haar eens in de opera had
zien dragen , liet de schoone evenredigheid harer vormen uitkomen . De fijne bloemengeur , die onafscheidelijk van haar kamer scheen , was nog zoeter dan anders , en het zachte licht van eene met klimop omslingerde hanglainp verspreidde een vreemd schijnsel . Dit alles maakte echter slechts een flauwen indruk op hem , maar wat hem van zijn stuk bracht was eene uitdrukking van verlegenheid , die hij op ' t gelaat zijner vriendin bespeurde en die hare schoonheid eene nieuwe aantrekkelijkheid bijzette .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het