Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 171

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 171
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
171
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
D E O L IJ F Ï A K , 3
dutje doen , want we hebben plaatsen in een loge gril-lée ( gril-lée ) ; als de groote romance komt , zal ik u wel wakker maken . We zullen de // Trovatore » hooren .»
/' Ik heb wel lust de opera te loeren kennen ," ant-woordde ( antwoordde ) Ernst met zekere afgemetenheid in stem en gebaren . " Uw zenuwen schijnen inderdaad overspannen te zijn , jufvrouw Lucie , en ' t is verkeerd van ons dat we u langer ophouden .// Zij sloeg een vragenden blik op hem , waarop hij echter niet lette , nam zijn hoed en stond op . De neef deed nog verscheidene pogingen om Lucie tot meegaan te bewegen , doch zij bleef bij haar weigering , en de jonge mannen verlieten haar . Buiten gekomen sprak de neef : // Gij hadt groot gelijk dat ge meêgingt ; men zou wel dwaas zijn als men zich tot slaaf van een vrouw maakte .» Ernst lachte luid en her-nam ( hernam ) : // Neen , en zelfs wanneer zij de harten slechts be-hoeven ( behoeven ) aan te raken , om ze te openen , moet men haar nu en dan eens bewijzen dat het slechts bloemenketenen zijn , waarmee zij haar gevangenen omstrikken ; ketenen , die spoediger verbroken dan gesmeed worden .»
" Zoo hoor ik u graag , mijn vriend , hoewel ik zie dat de jaloezie u zoo doet spreken , hetgeen ik u niet kwalijk kan nemen . Ik vrees dat Lucie haren aan-staande ( aanstaande ) veel te stellen zal geven ; zij is een te dweepend schepsel , daargelaten nog dat men haar van alle zijden het hof maakt . Voor mij zou ze geen vrouw zijn . Maar hoe staat ' t er meê , zijt ge nog niet met haar klaar ?»
" Klaar ? wal bedoelt ge daarmee ?"
// Verloofd , natuurlijk .//
// Lucie en ik verloofd !//
" Bedaar wat ! Wat zijt ge dan ?"
» We zijn vrienden .//
" Wel zoo ! Nu , wie ' t gelooft ."
" Laat ons over wat anders praten ,// zet Ernst op koelen toon , hoewel het bloed hem naar ' t hoofd was gestegen .
" Waarom niet ? Maar ik zou alleen willen raden u zelven niet in te praten dat het vriendschap is en ge-steld ( gesteld ) eens dat het werkelijk zoo was , dan zal die vriend-schap ( vriendschap ) verkeeren vóór gij ' t zelf merkt . Meer zeg ik u
» ~^ m
Zoo pratende hadden zij het oomediegebouw bereikt , en Ernst zag zich van het antwoord ontslagen . Doch ' s nachts , toen hij in zijne eenzame kamer was teruggekeerd , begon hij rijpelijk over het gesprek in den vooravond na te denken . Hij kon ' t echter niet met zich zelven eens worden , want in zijn ooren klonken nog de zoete melo-dieën ( melodieën ) der Italiaansche opera ; voor zijn oogen schemerde nog de kleurenpracht van het parket , en schoone vrouwen-gestalten ( vrouwengestalten ) zweefden hem lachend voorbij , die allen echter overschaduwd werden door de eene , waarmee zijn geest vervuld was , hij wist niet hoe sterk en sedert wanneer . Hij zag de schoone kunstenares echter niet zooals vroeger , toen hij zich onttooverd van haar beeld had afgewend , met het champagneglas in de hand of door een drom van vleiende bewonderaars omringd , maar met ernstige , deelnemende blikken , zooals zij eens in het bosch voor hem had gestaan , waarheen hij met zijn smart een toevlucht had gezocht , en hij gevoelde berouw dat hij haar dien dag zoo onmeêdoogend en meer dan onvriendelijk had bejegend . En toch was het geen liefde die hem tot haar trok ! Zijn liefde was dood en begraven ; het had hem veel strijd gekost haar tot sluimeren te brengen , maar hij was als overwinnaar uit het strijdperk getreden .
In dien nacht had hij een vreemden , zoeten droom , als hij maar niet tot de werkelijkheid had behoeven terug te keeren ! Hij reisde , zoo droomde hij , naar zijn geboorteplaats terug , en toen hij de woning zijner moeder naderde , was daarin alles stil en stom , en slechts de notenboom fluisterde hem vriendelijk welkom toe . Even-als ( Evenals ) de eerste maal bij zijn ' t huiskomst , doorzocht hij het huis , maar niemand was daarin te vinden . In het zolderkamertje van de kleine Anna waagde hij zich echter niet . Hij riep haar zacht bij haar naam , want zijn hart zeide hem dat zij boven was , en toen zij geen antwoord gaf , werd zijn verlangen naar haar zoo onbedwing-baar ( onbedwingbaar ) , dat hij , alles vergetend , de trappen opstoof en aan haar deur klopte . Maar ook nu bleef alles stil , en toen hij zich niet langer kon bedwingen en binnentrad , vond
hij haar ingeslapen op haar rieten stoel aan het koele venster , met het hoofd op het kozijn geleund , en met de hand over het werk in den schoot gevouwen . Met kloppend hart boog hij zich over haar heen en zag , dat er op haar wang nog een traan parelde ; op het kozijn echter , dicht naast die wang , lag een wit blaadje met een verdroogde vergeet-mij-niet . Hij wilde haar met een zachten kus wekken , doch bij de eerste aanraking sloeg zij de oogen op — droevige , roodgeschreide oogen , die langzamerhand levendig werden en ophelderden , totdat er als ' t ware een waas van droefheid van werd weggeschoven en zij in volle liefde straalden , zooals weleer in een schoon oogenblik onder den lindeboom . " Gij zijt het ! Gij hebt mij niet verlaten !" riep zij terwijl zij hem om den hals viel en met de oude teederheid en bewondering tot hem opzag . " Het was niets dan een benauwde droom , en het was mij alsof ik een geheel jaar lang om u had geweend en getreurd . // En hij kuste haar met onuitsprekelijke liefde en teederheid , inniger dan ooit te voren , toen zich op den trap een trage voetstap liet hooren , die de deur naderde . " Uw moeder ! De meestersvrouw !" riep Antje ontsteld en wilde zich van hem losrukken . " De meestersvrouw ! wee ons !» en de toon harer stem deed nem ontwaken .
Hoe akelig was de dag , die op dit schoone droom-beeld ( droombeeld ) volgde ! De oude liefde was niet dood en begraven , zij leefde nog altijd ; verdoofd en onderdrukt als zij was , verhief zij zich eindelijk weer en wreekte zich aan den bedrogene .
Drie dagen lang werkte en bracht hij zijn avonden in eenzaamheid door ; toen echter werd die stilte hem o ndragelijk en hij ging naar zijne vriendin , naar de schoone Lucie , die hem verzoenend en vroolijk ontving en bij wie hij verstrooiing zocht en vond ..
{ Wordt vervolgd .)
"-^ SC^-^y **^
DE VRIENDEN OP DE GRENZEN ,
DOOF ^
FRANCIS BROWN .
{ Vervolg .)
Het eenige geschil dat ooit . tusschen de weduwe Dupont en mijne moeder plaats greep kwam wel eens op onze feestdagen ter sprake , maar het was een vriendschappelijk geschil , over het gewichtige vraagpunt of Juliette of ik de bloem van de Brücken zou worden genoemd . De dochter van de weduwe was een jaar jonger dan ik , niet zoo lang , maar slanker . Haar houding was eener gravin waardig , terwijl ik er altijd als een hoerenkind uitzag . Haar oogen waren donker en de mijne blauw — haar gelaatskleur was wel wat bruin , maar zacht en helder , en de mijne was toen bleek en ruw , haar haar was glanzend zwart , het mijne goudblond ; maar als de rede-twist ( redetwist ) over ons meisjes wat hoog liep , beslechtte mijn vader gewoonlijk den twist op zijn eigenaardige , eenvoudige manier , door te zeggen : " Ze zien er beiden niet kwaad uit , ze zijn beiden wel der moeite waardom aangekeken te worden , als . de Heer haar maar in eere en deugd laat opgroeien ; een mooi gelaat is toch niets waard wan-neer ( wanneer ) men er geen mooie ziel meê paart .»
Ditzelfde zeide hij van Louis Dupont en mijn broer Robert . Er bestond tusschen hen hetzelfde verschil en er was bijna even groote oneenigheid over hen . Louis was als jongen het evenbeeld zijner zuster . Hij had niet de Duitsche kracht om iets opt.elichten of te dragen , zooals zij dit soms bij onze spelen probeerden , en som-migen ( sommigen ) zeiden dat hij beter geschikt was voor een Jan-pret dan om zwaar te werken , maar dat zei men alleen uit wan-gunst ( wan-gunst ) . Louis kon tegen den besten op . Een wilde vogel was niet levendiger—niet luchthartiger noch meer dartel . Even-als ( Evenals ) de meeste Eranschen was hij glad van tong en vlug bij de hand , en er was geen zweei ". van onoprechtheid noch zelfzucht in Louis Dupont . Hij was twee jaar
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het