Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 107

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 107
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
107
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
DE Ü L IJ F T A K .
3
en dat zij zelve voor haar genaaid had . Om die reden bekeek zij het met genoegen en zekeren trots en was in een opgeruimde stemming , sedert de meestersvrouw het ' s morgens in haar kamertje gebracht en met vriende-lijke ( vriendelijke ) woorden overhandigd had . Zij wachtte gespannen op de komst van den oogstwagen , want Lizette , haar beste vriendin , die dit jaar bij den oogst voor ' t eerst de voorgangster bij ' t snijden en harkeu was geweest , zou den krans brengen , en het welslagen van het plechtige gedeelte der feestelijkheid lag in haar handen . Ook de blikken der overige gasten richtten zich vaak naar de door twee hooge populieren beschaduwde poort , en toen daarin de eerste roode en blauwe linten schemerden , werd ieder gesprek afgebroken en stond iedereen van zijn plaats op .
Zwaar belaên Neigt de wagen Rijk aan graan ; Bont van kleuren , Op de schoven Ligt de krans .
De knechts en meiden van de boerderij , gevolgd door de daglooners , een feestelijk in hun Zondagskleêren getooide groep , gingen vooruit . Van de seissen en harken fladderden zijden linten en strikken ; de goudgele koren-aren ( korenaren ) op den wagen waren met zonnebloemen en roode dahlia's versierd , zelfs de beide paarden , die ondanks hunne kracht den last slechts langzaam konden voort-trekken ( voorttrekken ) , waren fraai getooid met kransen van aren en bloemen om den nek . Voor den lagen steenen trap , die naar de huisdeur geleidde , bleef de stoet staan . Allen ontblootten het hoofd ; het koor : // Dankt allen , dankt nu God !// steeg in de heldere lucht op . Na het slot der tweede strofe trad de Schout voor en hield eene aan-spraak ( aanspraak ) . Hij las ze niet van ' t papier , zooals de meeste andere hoeren van ' t dorp , en ook ditmaal sprak hij nieuwe woorden , al was de zin daarvan ook dezelfde als in vorige jaren . Hij zeide , dat de zegen kwam van God , die de aarde vruchtbaarheid had geschonken , en het zaad voor hagel en overs Lrooining had beveiligd , maar de mensen mocht zich daarom niet lui er bij neerleggen en Gods water over Gods land laten loopen , maar hij moest steeds indachtig zijn aan de spreuk : // Bidt en werkt , en God zal u helpen .// De hemel had het zijne gedaan , da:irom wilden allen Hem eere geven , terwijl het volk en de daglooners de handen niet in den schoot gelegd , maar in het zweet huns aanschijns gewerkt hadden , waarvoor hij , de Schout , hun dankte en hun aandeel aan het koren niet zou beknibbelen , waarop hij amen zeide en een driewerf : // Hij leve !// ten groet ontving . Daarop sprak de geestelijke d<?n zegen uit over de boerderij , en het geheele gezelschap zong de eindregels van het aange-vangen ( aangevangen ) danklied .
Nu volgde er een oogenblik van stiite , waarin aller oogen zich op de snijdsters vestigden . Uit haar midden trad Lizette , de dochter des huizes naar voren . Op haar hark zweelde de met bladgoud en blauwe asters door-vlochten ( doorvlochten ) arenkroon , en lange rood zijden linten flad-derden ( fladderden ) langs haar neer , tot op de witte linnen mouwen van haar gekleurd keurslijf , in de linkerhand droeg zij het blanke tinnen bord met de ruikers , die zij den gasten met een // kransvers -/ overhandigen moest . Diep blozend richtte zij haar schreden , zooals het gebruik het vorderde , het eerst tot haar vader en begon met vaste stem haar gedicht . Zij was zeker ' van haar zaak , want , nadat zij de van ouds bekende , ieder jaar her-haalde ( herhaalde ) verzen , met behulp van Anna in ' t geheim met een aantal nieuwe had verrijkt , had zij dit alles een geheele week lang van buiten geleerd en zich eiken avond door haar vrienden laten overhooren . Bij de woorden :
// Ik wensch heer Vader zoo veel zegen // Als . droppels milden hemelregen ; « Zoo veel geluks in huis , op ' t land , // Als aan de zee de korden zand ,//
begon haar toon een weinig onvast te worden , terwijl de Schout kuchte en zich met den rug der hand over < ie
oogen wreef , toen het hoofd naar het bord bukte , om zijn ruikertje er af te nemen . Nog erger werd dit bij de Vrouw van den Schout , die den volgenden zegen-wensch ( zegen-wensch ) ontving :
// Dat Moeder ' t loon van hare trouwe , // Den bloei van huis en hof aanschouwe ; // Bij vriendschaps-hulp , steeds ondervind // De liefde-zorg ( liefde-zorg ) van man en kind !//
// Dat geve God !// zeide de vrouw van den Schout zachtjes en wischte haar oogen af met den tip van haar breed , wit linnen voorschoot . Bij den Predikant gekomen had Lizette weer haar vorige onbeschroomdheid terug erlangd ; zij voelde tegenover den geleerden heer het gewicht van haar taak .
// De leeraar voer zijn staf vol eere !
// Dat hij Gods Woord steeds vruchtbaar leere ,
// Met kracht en met blijmoedigheid ;
// Dat borg ' hem de eeuwige zaligheid !//
Wat Lizette tot de kleine Anna zeide verstond nie-mand ( niemand ) , en met een verlegen lachje weigerde zij Emanuel liet rijmpje te herhalen , toen hij haar daar later om verzocht . Tot de beide broeders , die toevallig naast elkander stonden , richtte Lizette een versje dat zij zelve zonder vreemde hulp gemaakt had en dat dealgemeene bewondering wekte :
// Den jongeheeren roem en eer , // Een heel mooi ambt en nog veel meer ; « Een ordekruis met lint van klink,//En nog een schatje net en flink .
// Gij zult het hoop ik beleven ,// zei Ernst half luid , toen hij zich over ' t bord heenboog om zijn ruikertje te nemen . Het behoorde tot de kleinste en was samenge-steld ( samengesteld ) uit eenigc myrthen en lavendeltakjes rondom eene roode roos geschikt , doch daarin kon geen minachting voor den jongen man gelegen zijn , want hij zag , dat de kleine Anna er juist zulk een gekregen en op haar borst gestoken had ; Emanuel glimlachte en zeide : // Op mij is dit vers niet toepasselijk , maar Lizette is een knappe dichteres en ' t zou onbillijk zijn als ze niet werd beantwoord . Bedenk u eens , Ernst , en maak een rijmpje voor haar .//
// Aan tafel zal zij ' t hooren .»
// Ik dank u wel ! Daarvoor wou ik liever zorgen ; ik laat mij mijn deel niet ontnemen .//
Eindelijk w ; erd het bord dan ledig , en half buiten adem wuifde Lizette zich met haar zakdoek verkoeling toe , terwijl haar vriendinnen haar omringden en haar geluk wenschteii , want zij was geen enkelen keer blijven steken , en had zelfs geen woord verwisseld . Men hoopte dat zij al die mooie versjes niet voor zich zou houden .
// Als ze u dan zoo bijzonder bevallen , kan Anna er eenige van voor u overschrijven ,// antwoordde Lizette gestreeld en vriendelijk . Anna was algemeen beroemd om haar nette hand .
Zij moest alle mogelijke felicitatiebrieven , ja zelfs soldatenbrieven schrijven , die gewoonlijk eerst van huis tot huis werden voorgelezen , voor dat de afzenders ze op de post bezorgden .
Up het net bestrate , zindelijk geveegde erf waren twee lange uit planken op schragen samengestelde tafels ge-dekt ( gedekt ) , de eene voor de // getrouwde lui ,// de andere voor de // jonge lui .// Aan het boveneind van de eerste tafel zat de predikant , aan zijn rechterhand de meestersvrouw , links de schout . De huisvrouw en Lizette konden er niet aan denken om te gaan zitten ; zij hadden de handen vol met de bediening . De eereplaats aan de tafel der jongelieden werd ingenomen door Emanuel , in zijne waar-digheid ( waardigheid ) van toekomstig geestelijke . Ernst had Anna verzocht naast hem te komen zitten , hetgeen zij met vriendelijke bereidwilligheid deed . Gedurende den maaltijd ging het rustig en deftig toe , want de landman beschouwt het eten als een werk en nu er zooveel en lekker te eten viel , had de muiid wel wat gewichtigers te doen
dan te praten . Het was ongeloofelijk welk een aantal dampende schotels uit de keuken van den Schout naar het erf werden gedragen en hoeveel kannen bier Hans uit de vier vaten tapte , die op een groote op haar kant gestelden aardappelkist tusschen de beide tafels lagen . De jongen kon geen oogenblik tot verademing komen . Als hij een enkele minuut wilde verpoozen en zelf een teug nemen , herinnerde het luide kloppen van een tinnen lepel tegen den rand eener aarden kan hem , dat deze ledig was , en hij snelde toe om zijn plicht als schenker te vervullen .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het