Archieven

 

Uw zoekacties: De Olijftak, 1871; p. 92

De Olijftak

beacon
1  records
 
 
DOT_1871 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1871; p. 92
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
92
Datum:
1871
Jaargang:
1871
Is onderdeel van:
4
DE O L IJ F ï A K .
DE SCHOOLMEESTERSVROUW EN HAAR ZOON .
Een verhaal van Marie Giese , schrijfster van : „ Zoo is ' t beschikt in Godes hand ."'
—>*»£-*<—
TWEEDE HOOEDSTDK .
DE PLEEGBROEDERS .
Weder was ' t avond geworden , en evenals den vorigen dag neigde de zon ten ondergang . Aan de ronde si oenen tafel , beschaduwd door het loof van den notenboom , was een klein gezel-schap ( gezelschap ) bijeen . Op de houten bank niet hooge leuning zat de meestersvrouw met haar oudsten zoon , en tegenover hen op rieten stoeltjes zaten Anna en haar brumoogige vriendinLizette , de dochter van den schout . Voor hen op de tafel lag een stukje krijt , waarmede zij van tijd tot tijd kleine kruisjes op de tafel teekenden . om hare aandacht , zonder nadeel voor haar werk , een brcikous , op iets anders te kunnen vestigen . De mces-tersvrouw ( mces-tersvrouw ) voerde de naald zonder op te zien , terwijl haar zoon uit een boek voorlas .
» Een , twee , drie , vier —; pas vier kruisjes ! Wel Anna ge zijtvan daag al bijzonder traag . Ik ben al aan mijn zevende kruisje . Wat scheelt u toch F » fluisterde Lizette .
Ernst keek even over de tafel heen naar de meisjes , doch ging voort met lezen . Na verloop van nog geene vijf minuten legde hij het boek neder en vroeg : // Bevalt u die geschiedenis niet ?»
" Neen ,» riep Lizette . « Die Lotje was een gekin , dat ze dien heer nam . Ze had moeten bedenken , dat alleen laken van één kleur bij elkander past . Ken boerenmeisje kan ook nooit de vrouw van oen professor worden . En om de waarheid te zeggen was die mijnheer toch een ellendige korel , dat hij haar niet rustig in ' t dorp liet . Als verstandig man moest hij toch weten , dat zij niet in zijn kringen t ' huis behoorde ."
» Hij dacht dat zijne liefde sterk genoeg zou zijn om al de zotheden on domheden te trotseeren , die zijn vrouw kon begaan . Zoo gaat het diegenen die lichtvaardig denken over den gewichtigsten stap huns levens ," hernam de moeder .
Ernst hield de armen over elkan-der ( elkander ) geslagen en tuurde naar de tak-ken ( takken ) , die zich boven de hoofden der beide meisjes welfden . Er lag eene sombere uitdrukking in zijne oogen , en eindelijk zeide " ij ° P gejaagden toon : * De | mijnheer wist niet wat ware ' iofde was ; daarin lag ' t ongeluk ! Hij verdiende niet de schoengespen van Lotje los te Hiaten .»
Met gebogen hoofd breide Anna voort alsof zij Lizette
tegen eiken prijs wilde inhalen . Deze schoof haar stoel
dichter bij dien van Anna , wierp een onderzoek enden
blik op haar breiwerk , on riep : « Maar Anna , ge breit
daar een heelen toer averechtsche fteken in den kous !
w Slaap t^^d roomt ge|gag?*^meisje kleurde sterk , wierp
bei werk op tafel , sprouw stafbaar st . óT'ót >- en snelde
door do struiken ach \ m onder het venster
van ' i vertrek dor brouitverkorene ' , 0 pt ge heen , Anna ://
riep Ernst , die haar n . ^~^~ ~ volgde . jffae zo ~
Ik moet Emanuel
- id ?
, h lokken , hij zit dasr
binnen te suffen over zijn boeken , terwijl wij hier de frisschc lucht genieten .»
" Hij laat zich niet gaarne afleiden]van zijn studiën voor ' t examen on vergeet daarvoor al ' t andere . Ik kan hem dat niet kwalijk nemen ; heef l hij die eenmaal achter den rug , dan is bij dos te vrijer ."
" Emanuel !» klonk de heldere stem van de kleine Anna onder ' t venster . Zij kreeg geen antwoord . » Houd u nu maar niet dool ', Emanuel .»
« Laat mijnheer den candidaat met rust ! die houdt er ' t meeste van als hij met zijn geleerdheid alleen gelaten wordt ;» fluisterde Lizette .
» Ik zal hem wol naar buiten krijgen ,» antwoordde
Anna , terwijl zij een klein steentje van den grond opnam en door het open venstor in de kamer wierp .
» Heb dan toch eventjes geduld , ondeu-gendkindNriep hij naar buiten . « Wie . is dat kind ? Zij of ik ? Ha , ha ! kinderen van twintig jaar ! Kom toch in de lucht , mynheer de predi-kant ( predikant ) , on verklaar ons eens wanneer de tijd is dat de mensch de kinderschoenen uittrekt !»
» Ik wist niet d»t^\j daar ook waart , Lizette . ïCeem ' t mij niet kwalijk .»
Anna was intusschen \(.< wa ' t smalle uitstek van den lagen muur opgckloutcrd , en terwijl zij met de hand het vensterkozijn vatte en don eenon voet op Lizette's uitgestrekte rechterhand leunde , kon zij'gemakkelijk oen blik werpen in het studeervertrek . Emanuel zat aan zijn lessenaar en met het gelaat ' over een Jblad papier ge-bogen ( gebogen ) . schreef hij ijverig naast hem lag de openge-slagen ( opengeslagen ) bijbel .
^ Vergeef mg , Emanuel ,» sprak zij ; "* ik wistnietdat
ge in Gods Woord studeerde .» Zachtjes liet zij zich weer naar beneden glijden en trok Lizette mot zich voort naar haar vroegere plaats .
» Ze praten waarlijk nog over die dwaze geschiedenis ,'/ zei Lizette ' t hoofd schuddend , terwijl zij naar de deur kook , om te zien of Emanuel nog niet kwam .
» Er ligt zeker voel waarheid in ' t geen gij over geestbe-schaving ( geestbeschaving ) zegt ,» ging de meestersvrouw voort , » doch de voorbeelden van het , werkelijke leven bewijzen , dat het in latere jaren vreeselijk . moeielijk is , betere manieren , ware wellevendheid aan te leeren , ook al mogen hart on geest nog zoo beschaafd zijn . Die vormen moeten tegelijk met den mensch opgroeien , anders blijven zo altijd gekunsteld .»
DE TUINEN TE VERSAILLES ( Zie blz 6 ).
». la , verbeeld u maar eens , mijnheer Ernst , hoe ' t u zou bevallen , als gij eens minister wierdt en uwe vrouw zou niet eens een behoorlijke neiging weten te maken voor de hooggeplaatste heeren in ' t land , die gij aan tafel moet noodigon r » riep Lizette lachend .
» lk neem geen vrouw , die zich aan zoo iets zou kun-nen ( kunnen ) schuldig maken ,» antwoordde hij op vroolijken , nadrukkelijken toon . De moeder glimlachte heimelijk en Emanuel , die zich intusschen bij ' t gezelschapj had e-c-voegd ( e-c-voegd ) , zeide :
a Daarvan ben ik overtuigd ! Ernst hecht veel aan de vormen en weet alles wat daartoe behoort . Ik heb hem genoeg te stellen gegeven met mijn vergrijpen tegen de fijne manieren .»
Op vluchtigon , maar vriendelijken toon antwoordde Ernst : » lk ben tevreden over mijn scholier . » Met deze woorden stond hij op en zeide , : » Laat ons een wan-deling ( wandeling ) maken naar don berg in ' t bosch . Het uitzicht van daar is in den schemeravond zoo prachtig .-/
Allen stomden daarin toe , en toen Anna een vragenden blik tot de meestersvrouw richtte , zeide deze : » Gij kunt meegaan , mijn kind . Sluit de huisdeur maar en zet den stal open , zoodat de koe niet buiten behoeft te staan , ingeval ze vóór ons naar huis komen mocht .»
Zij ging vooruit mot Ernst , terwijl Emanuel wachtte , totdat de meisjes hare groote brune stroohoedon opgezet en hot bevo ! hadden uitgevoerd .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het