Archieven

 

De Olijftak
beacon
1  records
 
 
DOT_1872 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1872; p. 23
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
23
Datum:
1872
Jaargang:
1872
Is onderdeel van:
DE OLIJFTAK .
7
De tribune , tien of twaalf voet hoog , staat dicht in de nabijheid van ' t quarré . Vlak voor ons , langs het geheele front , ziet men eene opening in de rij der piekendragers . Deze wordt ingenomen door de jongere prinsen en de zonen van den hoogsten adel van ' t keizerlijke hof . Het is hun persoonlijke taak zorg te dragen voor de veiligheid van hunnen gebieder en van zijne hooge gasten . In twee rijen geschaard zitten zij daar , la fine fleur de la chevalerie van het hof , aan de voeten des keizers , met hunne kostbare , dikwerf met edelgesteenten versierde lansen aan hunne zijde . De etiquette legt dit corps d'élite een volstrekt lijdelijke houding op . Zij staan niet op vau hunne tapijten , zoo-lang ( zoolang ) geen onmiddellijk gevaar dreigt ; maar dan ook zal geen hunner een oogenblik aarzelen om , als't zijn moet , zijn leven te wagen en op te offeren . Maar dit heeft niet zulk een grooten nood . Nog nooit heeft een tijger de majesteitschendende poging gewaagd om daar door de liniën te breken .
Nu verschijnt de rijksbestuurder , omringd door zijn regenten . In deemoedige houding , naar landsgebruik , treden zij nader en nemen plaats in ' t quarré op eenige passen afstand van de tribune ; geen hunner spreekt een enkel woord , geen hunner slaat zelfs de oogen op .
// Is alles , naar luid mijner bevelen , tot het gevecht gereed ?// spreekt de keizer .
nlnggih , Sinoehoen !» (// Om u te dienen , hoogheid !») antwoordt de rijksbestuurder .
// Zoo laat een begin maken !//
De rijksbestuurder buigt en treedt daarop met zijne regenten , met pieken gewapend , eveneens in het quarré .
Alle gamellangs laten daarop hunne muziek weerklinken , ' t Is echter geen wilde opwekkende muziek , maar een zacht Adagio , om zoo te zeggen de inleiding , terwijl alles in ' t rond naar de toonen luistert , tot het treffende schouwspel dat nu volgt .
Een elektrieke schok doortrilt als ' t ware de rijen der piekendragers . Onwillekeurig sluiten de gelederen zich dichter aaneen . Het lichaam richt zich strammer in de hoogte — de voet zoekt vasteren bodem , ' t Schijnt dat al len door een zekeT angstig voorgevoel worden bevangen . En niet geheel zonder reden ! Het volgende oogenblik brengt dezen of genen immers wellicht een vroegtijdigen , een bloedigen dood . Wel wordt kracht en moed gesterkt bij ' t zien van zoovele duizenden lansdragers , maar de vijand is geducht , het spel gevaarlijk !
De rijksbestuurder geeft een wenk . Langzaam worden de punten der pieken van ' t voorste quarré neergelaten . Een tweede wenk volgt . Nu treden er twee mannen uit het gelid . Aan hun uiterlijk zijn zij als hofbeambten te herkennen . De armen , het geheele bovenlijf ontbloot , het haar lang en golvend , het hoofd versierd met den koekoek , het platte witte hoedje van de hofliverei , in plaats van een wapen het korte mes aan de zijde . Lang-zaam ( Langzaam ) , behoedzaam , stap voor stap , op de maat van de gamellangs , nu den rechter dan weder den linkervoet oplichtend en nederzettend , naderen zij de voorste kooi en brengen den keizerlijken gebieder hun groet , door zich naast het hok neer te zetten , met voorover gebogen lichaam en de beide handen tegen het voorhoofd gedrukt . Nu staan zij op ; een van beiden klimt op het hok , trekt zijn mes en vat , nadat hij de touwen heeft doorgesneden , met beide handen de zware schuifdeur aan , licht haar langzaam op en laat haar dan weder tot twee malen toe neervallen . Het slaan van de valdeur op den harden houten grond weerklinkt dof in de sprakelooze stilte . Zij wisselen eenige woorden . De tweede der beide mannen slaat vuur . De brand wordt aangestoken . De kronkelende rookzuil aan het tegenovergestelde uiteinde van het hok verraadt , dat het dikke stroobedeksel in brand staat . Ten derden male bukt de man zich over het hok heen , vat de valdeur beet , trekt haar naar zich toe en slingert haar met een geweldigen zwaai ver van zich af in het worstelperk .
Zij hebben hun taak volbracht . Bedaard keeren beiden terug naar hunne zitplaatsen rechts en links van het hok , om op een wenk des keizers te wachten eer zij zich verwijderen . Geen spier beweegt , er is niet het minste
spoor van innerlijke of uiterlijke opgewondenheid aan hen te bespeuren . Aan twee bovenmenschelijke wezens gelijk , zitten zij daar , terwijl eenige voeten achter hen de kronkelende rookzuil opstijgt ; tusschen hen bevindt zich wel is waar een hok , maar de tijger die er in huist , is vrij , wordt door niets weerhouden . Men voelt zich de keel toegedrukt , men durft nauwelijks adem te halen . Het is een oogenblik van de hoogste spanning , een daad van ongehoorde stoutmoedigheid . Zelfs het hart der onwrikbare Javanen moet sneller kloppen . Geen geluid wordt vernomen , eene stilte als die van ' t graf heerscht in ' t rond , men kan een blad hooren vallen !
De keizer wenkt ; hij maakt eene lichte beweging met de hand . Met langzamen tred , zooals zij zijn gekomen , zonder zelfs eenmaal om te kijken , stappen de stout-moedige ( stoutmoedige ) gandeks naar het beschermende quarré heen . Alleen de steeds toenemende lengte der laatste op de maat afgelegde voetstappen verraadt dat ook in hen eene menschelijke ziel , menschelijke zwakheden , menschelijke aandoeningen huizen !
Intusschen staat het stroo in lichte laaie vlam . Door het vuur verdreven , aan den kop verschroeid , stort de tijger naar buiten , ' tis een trotsch , een prachtig dier . De slaafsche banden zijn verbroken , vrij staat hij daar , de fiere koning van ' t woud ! Een oogenblik slechts , een kort oogenblik en de heerlijke begoocheling is verdwenen . Nog staat hij naast het brandende hok . Met vlammende oogen overziet hij het gevaarlijke van zijn toestand ; maar wat maakt dat uit — zijn vijanden daar ginds zijn immers maar mensehen , en al tellen zij ook bij duizenden , hij kent geen vrees , geen gevaar . Wild slaat hij met zijn staart ; zijn oogen schieten vlammen ; met den trotschen kop opgeheven rent hij in woeste vaart op het quarré in . Nergens is een uitweg , nergens eene opening . LTlings keert hij terug , draaft naar den anderen kant heen , vreeseiijk brullend loopt hij langs de piekenrij heen . Reeds voor lang heeft het zachte adagio der gamellangs op-gehouden ( opgehouden ) , al sneller en sneller wordt het tempo , een oorverdoovend alles overstemmend fortissimo paart zich aan het gebrul van den tijger . De stoute sprong wordt gewaagd , moot gewaagd worden , hoog in de lucht ver-heft ( verheft ) zich het reusachtige lichaam . Door tallooze krachtige lansstooten doorboord , terug geslingerd , zinkt hij ineen , uit alle wonden stroomt het bloed . Een oogenblik slechts en het dappere dier staat weder op , gereed tot een tweeden sprong . Maar reeds is zijn kracht gebroken , de sprong is te laag . Doodelijk getroffen door de speren der voorste gelederen tuimelt hij achterover en sterft op het veld van eer .
Het halali der gamellangs is verstomd . Helder verheft zich de vlam aan het tweede hok en lekt met vurige tong aan het dorre hout . Lang reeds zijn de gandeks weder in ' t quarré getreden , nog altoos blijft't stil , nog altijd beweegt zich niets in ' t hok ; aan alle hoeken brandt en knapt het . Eindelijk komt er dan toch beweging . Maar , hij Allah , is dat een zinsbedrog ? Is dat een tijger , wat daar zoo langzaam komt aangekropen ? Neon , on-mogelijk ( onmogelijk ) . Waar is liet prachtige kleed met glanzige donkere strepen ? Geen ontstuimig losbreken , geen onversaagd uitdagen van den vijand . Als een ezel ligt hij daar naast het hok , grijs en zwart , al het haar verbrand , onver-schillig ( onverschillig ) voor ' t genot van zijn herkregen vrijheid . Bijna gestikt , half verzengd , had het ondier zich bedaard aan de vlammen prijs gegeven .
« Hij strekt de leden uit en legt zich neder .»
Of dit beeld den dichter bij ' t neerschrijven dezer woorden juist voor den geest heeft gezweefd , betwijfelen J wij zeer . — Daar , op eens , een tweede wonder ! De geheimzinnige bijenkorf begint te leven , komt aangerold en door eenige lanssteken onzacht geprikkeld , springt onze ezelachtige gezel op , holt als beschonken vooruit en rent letterlijk , tot algemeen gelach , op de gevelde lansen van het quarré in .
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd
 
 
 

Deze site plaatst cookies ten behoeve van het optimaliseren en verbeteren van onze digitale dienstverlening.
Dit gebeurt anoniem. Door gebruik te maken van deze website ga je daarmee akkoord. Lees er meer over in ons privacy statement

Ik snap het