De Belgische Opstand brak uit na een vertoning in Brussel van de opera La Muette de Portici van de Franse componist Daniel-François-Esprit Auber (1782-1871). Daarin werd de opstand der Napolitanen tegen Spanje in 1648 verheerlijkt. Een patriottische manifestatie volgde, waarin Franse republikeinen de hand hadden, die hoopten op een vereniging van België met Frankrijk. Daarna volgden de gebeurtenissen elkaar in snel tempo op. Koning Willem I riep op 1 september 1830 de Staten-Generaal bijeen om de situatie te bespreken, maar gaf gelijktijdig zijn zoon prins Frederik Hendrik bevel naar Brussel op te trekken. Deze was voor een scheiding en zag zichzelf als toekomstige Koning der Belgen en regelde zonder inzet van het leger een overeenkomst voor de scheiding. Uiteindelijk was de Koning daar toch niet mee akkoord gegaan en gaf bevel tot een aanslag op Brussel. De daaruit voortvloeiende strijd kostte 1200 mensen het leven en werd een winst voor de revolutionairen. Zij riepen toen een voorlopig bewind uit en riepen een Nationaal Congres bijeen op 4 oktober 1830. Koning Willem I reageerde daarop met de Tiendaagse Veldtocht, van 2 tot 12 augustus 1831. Die in eerste instantie succesvol verliep.

In 1832 werd door Frans-Engelse samenwerking een vlootblokkade voor de Nederlandse kust gelegd en een groot Frans leger trok België binnen. Tegen deze overmacht kon het Nederlandse leger niet op en als laatste Nederlandse bolwerk gaf generaal Chassé op 23 december 1832 de citadel van Antwerpen over. Op 21 mei 1833 werd bij de Londense Conventie een wapenstilstand gesloten tussen Nederland, Engeland en Frankrijk. België hield Limburg en Luxemburg bezet en het handelsembargo werd opgeheven. Maar Koning Willem I demobiliseerde niet, uit een soort lijdelijk protest tegen de gehele situatie. Pas met het Eindverdrag van België van 19 april 1839 kon de Belgische Revolutie als afgesloten worden beschouwd. Het vaststellen van de grenzen heeft nog tot 1843 geduurd. Op 10 november werd België door het Nationaal Congres tot een onafhankelijke staat verklaard en werden de leden van het Huis van Oranje voor eeuwig van de troon uitgesloten. Op 7 februari 1831 werd een grondwet afgekondigd, waarbij België een parlementaire monarchie werd. George Christiaan Frederik van Saksen-Coburg (1790-1865) werd onder de naam Leopold I tot koning gekozen.